De Tao van Equis

Toen ik het boek van Linda Kohanov begon te lezen ‘De Tao van Equis’, wist ik helemaal niet meer dat ik dat boek had. Die herinnering zat ver in mijn geheugen verborgen, onder een laagje stof. Maar door mijn recente verhuis en het inpakken van al mijn boeken werd mijn aandacht ernaar getrokken. Ik had het al gelezen, jaren terug toen ik zelf nog paarden had. Maar op dat moment was ik blijkbaar nog niet klaar om de ‘ware’ boodschap te ontvangen die het boek me te brengen had. Het is natuurlijk ook geen toeval dat ik dat boek vergeten én net nu weer teruggevonden heb. ‘The Universe works in mysterious ways’. Door dat boek opnieuw te gaan lezen laaide het verlangen terug op om opnieuw te verbinden met paarden. Iets wat ik jarenlang heb weg geduwd uit mijn leven. Ik begon het boek te lezen en herkende mezelf in zoveel van de dingen die ik las in het boek.

Deze ochtend …

Ik zat in de zetel met een lekkere kop koffie naar een film te kijken over paarden met mijn dochter. Toen ik begon te huilen door een emotionele scène, liep mijn hond Koda plots snel weg.
En toen opeens kwam het inzicht waar ik al dagen lang zo wanhopig naar op zoek was. En het sloeg in als een bom. Opeens vielen alle puzzelstukjes in elkaar en snapte ik het allemaal.

Weglopen

Je moet weten, Koda loopt al gans haar leven weg als er ‘emoties’ zijn. Als ze frustratie, angst, ergernis, boosheid of een andere emotie voelt van iemand, dan wil ze altijd weg. Ze rent dan naar buiten en kruipt in haar hok waar ze zich comfortabel voelt.

Ik schrok echter toen ik deze ochtend zat te huilen en ze hiervoor ook weer wegliep. Ik heb al die tijd steeds gedacht dat ze gewoon heel erg gevoelig was, maar nu snap ik eindelijk dat ze me al die tijd gewoon spiegelt. Ze spiegelt mij wat ik ook doe. Telkens als ze ‘weg’ loopt, als er ruzie is, of er wordt geroepen, of gehuild of iemand maakt zich kwaad, dan is dat namelijk wat ik ook wil doen diep vanbinnen.

Ik wil ook weg.

Ik voel ook steeds een heel erg sterke drang om daarvan weg te lopen. Ik vind het vaak extreem lastig om in die situatie te blijven en weet me dan ook geen houding aan te meten. Heel vaak dissocieer ik gewoon en ‘werkt’ mijn hoofd en ook mijn lijf niet meer. Ik ben er op die momenten dan gewoon niet meer bij en er trekt een mist op in mijn hoofd. Het enige wat ik wel weet is dat ik zo snel mogelijk weg wil lopen. En het enige dat dan nog werkt zijn mijn benen om mij zo snel mogelijk uit die situatie te halen, naar een plaats waar het comfortabeler is voor mij. Ik besefte daar, in dat moment met mijn kop koffie in mijn handen, dat Koda dat al gans haar leven aan mij probeert te tonen. En het duurde jaren voor ik dat eindelijk door had. Ik loop al gans mijn leven weg van mijn emoties en ga vaak in weerstand ertegen, i.p.v. ze er gewoon te laten zijn en eruit te leren.

En dat is wat Koda mij al gans die tijd op haar manier probeerde duidelijk te maken …

En ik besefte het nu echt, als een tastbaar gegeven. Gedurende gans mijn leven is het wegduwen en onderdrukken van mijn eigen emoties mijn survivaltechniek geweest, datgene wat me veilig hield. Als kind was ik vaak ‘te veel’ of ‘te anders’. Er was gewoon geen ruimte voor mijn emoties. Ik hoor de woorden die ik als kind zo vaak hoorde soms nog steeds in mijn hoofd “Waarom kan je niet gewoon zijn zoals de rest, waarom moet je altijd ‘anders’ doen? Waarom kan je niet normaal doen!”. Het enige wat je als kind dan kan doen (op een onbewust niveau) om toch die liefde, erkenning en aanvaarding te krijgen waar je zo heftig naar verlangt en je een veilig gevoel geven, is je aanpassen. Aanpassen aan de ‘norm’, doen wat van je verwacht wordt en voor een stuk afscheid nemen van wie je werkelijk bent. En voor mij was dat enkel mogelijk als ik wat ik voelde en wie ik écht was ging onderdrukken en er dus van ging weglopen. Want als ik dat namelijk niet deed, dan werd ik ‘afgekeurd’ en werd me heel vaak een schuldgevoel aangepraat. Mensen rondom mij waren dan opeens van streek, boos of verdrietig. Want het was door mij dat ze zich niet meer comfortabel voelden. Ik trok hen uit hun vertrouwde comfortzone. Dus die verantwoordelijkheid, dat gewicht, werd gewoon op mijn schouders gelegd. En als kind weegt dat zwaar.

En geloof me, die ‘afkeuring’ krijgen als kind hakt er diep in. Maar wat ik toen nog niet kon weten is dat dit de start was van het verliezen van mezelf, het verliezen van de échte Sarah. Dat besefte ik toen niet. Ik deed gewoon wat ik moest doen om te ‘overleven’ en me enigszins geliefd te voelen.

De échte Sarah werd steeds kleiner

Toen ik ouder werd was die overlevingstechniek er helemaal ‘ingesleten’. Het was verweven en verkleefd met mijn beleving. En de échte Sarah werd kleiner. Ik werd een schim van mezelf. Het was zelfs zo normaal voor mij geworden, dat ik me er niet eens meer bewust van was. Elke keer dat ik mijn emoties wegduwde voor het comfort van de andere, elke keer dat ik dissocieerde, elke keer dat ik mezelf niet was, had ik het niet eens meer door. Het enige wat ik wèl voelde was een knoop in mijn maag en een ‘mistig’ gevoel in mijn hoofd waar ik dagenlang mee kon blijven rondlopen. Alsof ik was afgesneden van mezelf en het antwoord dat ik zocht.

Toen ik vorige week tegen een situatie aanliep met iemand over paarden, had ik dat gevoel opnieuw. Ik voelde die knoop, ging in weerstand en het werd weer mistig in mijn hoofd. Dat gevoel van ‘afkeuring’ dat ik vaak als kind had gevoeld werd keihard getriggerd. Alsof je gaat duwen op een pijnlijke blauwe plek waarvan je niet eens wist dat je ze had. Ik ging weer in mijn freeze-modus.

En eerst snapte ik het weeral niet.

Hoe kon iets wat zo futiel leek me zo hard terug in dat verschrikkelijke gevoel trekken. Maar het gebeurde om mij voor eens en altijd duidelijk te maken dat ik het anders moest gaan aanpakken. Dat ik deze ‘wonde’ mocht gaan helen.

Want toen was toen. En nu is nu. Toen ik een kind was wist ik niet beter. Wat ik toen deed heeft me veel hartzeer bespaard en ervoor gezorgd dat ik toch gedeeltelijk kreeg waar elk kind naar verlangt. Maar ik ben nu geen kind meer. Ik ben een krachtige, volwassen vrouw. En het wordt tijd dat ik die overlevingstechnieken laat voor wat ze zijn. Het wordt tijd dat ik niet meer steeds in weerstand ga telkens er emoties naar boven komen. Het wordt tijd dat ik niet meer wegloop van wie ik werkelijk ben. Het wordt tijd dat ik niet meer in ‘freeze’-modus ga telkens ik in een situatie terecht kom waarbij emoties de overhand nemen.

Het werkt nu niet meer …

Dit werkte misschien vroeger voor mij, maar nu werkt dat niet meer. Het is nu zelfs omgekeerd. Het werkt nu ‘tegen’ mij. En ik maak het mezelf zoveel moeilijker dan het zou moeten zijn hierdoor. De weerstand die diep vanbinnen in mij ontstaat, die knoop die steeds maar strakker wordt, tot op het punt dat ik het niet meer kan houden en alles gewoon losbarst als een vulkaan. Het is uitputtend en neemt heel veel tijd in beslag.

Die knoop was tot nu toe een groot mysterie voor mij. Ik wist na een tijdje wel dat er ‘iets’ zat te steken, één of andere emotie die eruit moest, maar ik bleef er maar herhaaldelijk tegenaan lopen, keer op keer opnieuw.

Nu pas besef ik, door het lezen van dat boek, mijn hond Koda en haar spiegelende gedrag en door weer meer te vertoeven tussen paarden, dat ik niet langer hoef te doen wat ik als kind deed. Het helpt me niet meer. Ik hoef mezelf en mijn emoties niet langer te verstoppen.

Door meer en meer met paarden om te gaan en bij hen te vertoeven heb ik veel geleerd. Dieren en met name paarden zorgen er namelijk voor dat ik mezelf niet langer kán verstoppen. Het is hun ware natuur, ze hebben een ‘groepsbewustzijn’, wat wil zeggen dat als één paard in de kudde iets voelt, bvb angst, dat de rest van de kudde dat ook voelt, doordat ze energetisch met elkaar verbonden zijn. Daardoor voelen en ervaren ze ook alles (fysiek én psychisch) wat in ons omgaat als we naar hen toe stappen.

Paarden kan je niet bedriegen.

Je kan hen niets wijsmaken. Hoe meer je ze probeert te overtuigen van hoe je je voelt, of hoe meer je ‘ontkent’ wat je voelt, hoe meer ze jou dat zullen spiegelen. Ze voelen al vanop een grote afstand hoe het met jou gaat en wat er in je omgaat. Ze kijken recht door jou heen en weten precies wat er in jou omgaat. En ja, ook datgene, vooral datgene, waar we ons zelf niet eens van bewust zijn. Ze brengen ons telkens weer in contact met wat we voelen, leiden ons erheen en duwen er ons als het ware in, zodat we het niet langer kunnen ontkennen.

Ze vragen ons om er helemaal ‘in’ te stappen en doorheen te zwemmen, één te worden met wat we voelen en onze emoties te promoveren tot bondgenoot i.p.v. vijand. Ze leren ons om datgene wat we voelen te zien als een kracht die ons altijd bijstaat en ons helpt om te navigeren in dit leven. Om ons leiding te geven op het pad dat we bewandelen.

Ze vragen ons om te ‘voelen’ wat zich afspeelt in ons lichaam en dit opnieuw te leren (h)erkennen’, ons er ‘bewust’ van te worden, zodat we kunnen leren onderscheiden wat ons helpt en wat we mogen loslaten. Eigenlijk werd ik net bij paarden ‘afgekeurd’ als ik niét was wie ik écht was.

Door wat je voelt te ontkennen, ontken je jezelf. Door het weg te duwen, duw je jezelf weg. Paarden brengen zoveel emoties in ons naar boven dat je soms het gevoel krijgt te zullen verdrinken, maar dat is enkel omdat je het nog op de verkeerde manier ziet. Je bekijkt het nog vanuit ‘overleven’, vanuit datgene wat ooit jouw redding was. Maar paarden tonen het jou onmiddellijk als je dat doet.

Meer nog, je zal er nooit in slagen om die unieke verbinding te bereiken en ervaren met een paard als je niet gewoon jezelf kan zijn. Als je niet kan erkennen wat diep in jou aanwezig is. En daarbij helpen ze ons.

Zij hebben geen oordeel.

Ze laten gewoon zijn wat is. Voor hen ben ik normaal. Ze vinden mij niet raar of té dit of dat. Ze vinden mijn gedrag en emoties niet verkeerd. Ze geven mij geen schuldgevoel als ik ben wie ik écht bent, integendeel!

Dus als je erin slaagt jezelf te omarmen en te zijn en voelen wie je echt bent, dan krijg je in ruil daarvoor het allermooiste geschenk terug van paarden.

Het paard gaat dan onmiddellijk met jou gaan mee resoneren, en jou op die manier ook gaan ‘healen’. Er ontstaat een prachtige, pure verbinding tussen jou en het paard en geloof me, das een onbeschrijflijk mooi gevoel. Ik heb dit reeds meermaals mogen beleven in vorige levens en het is belangrijk dat ik me dit nu terug ga herinneren en meer nog, hoe ik dat in dit leven opnieuw tot stand kan brengen.

Ik weet wat ik nu mag doen.

Het is nu echt nodig dat ik helemaal zak in mijn hart en mijn emoties omarm. Dat ik mezelf omarm en me toelaat om te zijn wie ik écht ben, te voelen wat ik écht voel. Zonder schaamte, zonder gêne, zonder me af te vragen wat de anderen van me denken.

Cheiron

Het doet me denken aan Cheiron, waar ook een planeet naar is vernoemd die verwijst naar onze pijn, maar ook de verwonde healer in ons. Cheiron toont ons onze blinde vlekken, maar ook de tegenstellingen die ons in de war brengen en ervoor zorgen dat we het licht niet meer kunnen zien. Cheiron was half Godmens en half paard. Hij staat bekend als de gewonde centaur . Een healer die weet hoe hij hulp moet geven, maar ook de momenten erkent dat hij zelf hulp nodig heeft. Hij toont ons dat we de sleutel tot zelfbevrijding in onszelf kunnen vinden.

Ik heb beseft dat ik anderen pas écht kan helpen als ik zelf de ‘gewonde healer’ wordt, of deze op zen minst erken in mezelf. Ook ik draag een stuk van ‘Cheiron’ in mij, en ik voel dat hij me steeds samen met de paarden zal begeleiden op het pad dat ik bewandel.

Wil jij ook terug leren (h)erkennen wat jouw lichaam jou toont? Wil je ook terug écht leren voelen wat je voelt? Wil je jezelf omarmen en terug gewoon ‘jezelf’ durven zijn en van jezelf houden? Laat me jou dan meenemen in de prachtige en mystieke wereld van het paard en jou helpen healen met en door de onvoorwaardelijke liefde van paarden.

Kijk snel HIER hoe ik jou verder kan helpen!

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!