Melon & Me …

Ik en mijn paard Melon zijn 2 handen op één buik of beter gezegd 2 handen en 4 hoeven op één buik, of … whatever. Je snapt het wel. Ze is echt mijn bestie … Maar dat was niet altijd zo.

Laat me jou meenemen in het verhaal van Mellie en mij, ons verhaal …

Het begon allemaal met een boek.

Een boek waarvan ik dacht dat ik het niet meer had, maar dat terug de kop opstak door mijn recente verhuis. Een boek van Linda Kohanov “De Tao van equis”. Door dit boek te lezen begon het opeens terug te kriebelen, … terug een eigen paard hebben. Het was een opwindende gedachte. Een gedachte die me geleidelijk aan vervulde met een gevoel van geluk en liefde. Geleidelijk aan werd het gevoel steeds groter, tot ik het niet meer kon ontkennen.

Hoe zou het zijn om een paard te hebben, met alles wat ik weet en voel. Ik betrapte me er regelmatig op dat ik zat de ‘dagdromen’ over die gedachte. Over hoe mooi het wel zou zijn met alles wat ik ondertussen had bijgeleerd en hoeveel ik zelf was gegroeid. Hoe het zou zijn om het energetische, mijn gevoel en mijn kennis over paarden te combineren. Hoe goed het zou voelen om die verbijsterend mooie connectie te ervaren met een paard?

En zo begon mijn zoektocht.

Ik ging enkele paarden gaan bezichtigen, maar er was altijd wel iets wat me deed beslissen om niet over te gaan tot de aankoop. En toen zag ik haar … in een advertentie. Mijn ideale paard. Een jonge Paint merrie. Ze voldeed écht volledig aan het plaatje dat ondertussen had gecreëerd in mijn hoofd. Had ik eindelijk hét paard van mijn dromen gevonden? Ik reageerde op de advertentie en sprak af om het paard te gaan bezichtigen.

Toen ik haar zag had ik instant een connectie met haar. Ik voelde diep in mijn lijf dat we al langer dan vandaag met elkaar waren verbonden. In de piste reageerde ze goed op de vragen die ik haar stelde, zowel met mijn lichaamstaal als telepathisch. Toen ik haar vroeg of ze naar mij wou komen; kwam ze vrijwel onmiddellijk. Ook al stond ze in de hoek van de piste aan een ander paard te snuffelen. Ik dacht: “Waw, eindelijk een paard van mezelf waar ik mee kan praten!” En opnieuw vervulde mijn hart zich met een gelukzalig gevoel.

What just happened?

Ik besloot ter plekke om een bod te doen en tot mijn verbazing werd het onmiddellijk aanvaard. Ondertussen stond de gsm van de persoon die haar te koop aanbood roodgloeiend omdat er zoveel interesse was in de merrie die ‘ik’ zonet had gekocht. Ik was zo fier als een pauw. Ik kon het bijna niet geloven, terug een eigen paard. Ik betaalde een voorschot en nam afscheid van ‘Melon’. Snel vertelde ik haar dat ik haar snel zou komen ophalen. Daarna reed ik met een tevreden, maar ook een beetje verbijsterd gevoel naar huis. What just happened?

Vanaf dan ging alles heel vlot. Mijn beste vriendin vond ook heel snel het paard van haar dromen en we besloten om ze samen op te halen. Het voelde alsof het ‘meant to be’ was.

Toen de dag aanbrak dat ik haar mocht ophalen en Melon op de trailer stond, voelde ik voor het eerst de kwaadheid en frustratie die ze in zich droeg. Ze gaf me een stoot met haar hoofd en mijn hand sloeg tegen het harde plastic van de hooibak in de trailer. Ik schrok, en voor een korte seconde schoot een herinnering van pijn en angst rond paarden door mijn hoofd. Maar door de commotie van die dag en het feit dat verhuizen nu eenmaal stresserend was, dacht ik er die dag niet echt meer over na. Ik was nog steeds super excited. Ik had gewoon mijn droompaard gekocht! En ik zou met haar vanaf 0 beginnen. Een nieuwe start, een blanco blad, … mijn ‘tabula rasa’.

De roze wolk

De eerste dagen dat ik Melon had verliepen probleemloos. Ik zat op mijn roze wolk en niets kon me daar afgooien. Het viel me wel op dat ondanks ze heel erg lief was, ze toch wel steeds heel erg aanwezig was in mijn ruimte. En ik kreeg regelmatig een stoot van haar hoofd. Maar ik vond haar zo lief dat ik het wegduwde.

Ik voelde dat ze heel erg gevoelig was voor energieën van alles en iedereen om zich heen en dat ze ook vaak kwaad of gefrustreerd was. Alsof ze al die emoties van woede had opgekropt en ze er uit moesten. En dat deed ze ook, fysiek naar mij. Ze gaf mij dan een stoot met haar hoofd. Melon was geen bang paard, maar op de één of andere reden leek ze vaak bezorgd. Op die momenten verloor ik de verbinding die ik eerder voelde met haar. Ik werd er als het ware letterlijk uit gegooid. En in de verbijstering van dat moment slaagde ik er niet in om juist te reageren op haar gedrag. Ik werd bang … Bang van haar, bang van wat haar fysieke impact kon zijn op mijn fragiele mensenlichaam. Ze was op die momenten behoorlijk imposant, zowel met haar lichaam als met de energie die ze dan uitstraalde.

Het gebeurde af en toe.

Ze had haar momenten waarin ze gefrustreerd en boos was en dan deelde ze kopstoten uit. Maar doordat dit gedrag vaak afgewisseld werd met hele mooie momenten van verbinding, waarin ze helemaal los als een hondje achter me aanliep, voelde ik me nog steeds ‘the luckiest person alive’.

Maar als ze zo ‘out of the zone’ was, zoals ik het noem, dan moet ik toegeven dat het me pijn deed. Niet alleen fysiek, maar ook mijn hart deed pijn. Ik nam het persoonlijk. Het leek alsof ze boos was op ‘mij’. Alsof ze ‘mij’ pijn wou doen. Ik snapte het niet. We hadden zo’n mooie verbinding. Ongewild en onbewust begon de angst onder mijn huid te kruipen. Het nestelde zich daar stilletjes en ongemerkt. Als een kat die zich tevreden spinnend in jouw schoot nestelt, om jou dan even later onverwachts te krabben met zijn scherpe klauwen.

Toen ik op een ochtend langsging om met haar los te werken in de roundpen had ze opeens weer zo’n moment. Ze wou me voorbij lopen, omver lopen zelfs, ging constant tegen de druk in en ik werd bang en daarna gewoon boos. Wat ik ook deed, het werd enkel erger. Terwijl ik angstvallig probeerde haar te kalmeren, stond zij als een strijdros op haar achterpoten om mij af te weren. Ik voelde de boosheid en frustratie die als een wervelwind in haar tekeer ging. Ik werd boos, zij werd boos en ik dacht toen echt “Dit komt niet meer goed”.

Bevend op mijn benen

verzamelde ik al mijn moed om met haar terug naar de weide te wandelen maar ze probeerde weer over me heen te lopen. Het zou een strijd worden om haar op een veilige manier terug op de weide te zetten. Opeens gebeurde het. En het was alsof gans dit tafereel zich in slow motion voor mijn ogen afspeelde en ik toekeek vanaf de zijlijn terwijl het gebeurde, niet in staat om in te grijpen. Een heel raar gevoel. Ze schrok en liep tegen mij aan. Ik werd met een harde bonk tegen het hek gegooid. En daar zat ik dan op de grond, bang en bibberend, als een bevend riet. Huilend en nog steeds trillend op mijn benen krabbelde ik recht en zette haar in de weide. Wat was er zonet gebeurd?

Ik kon gewoon niet geloven

dat dit prachtige paard, waar ik zoveel van hield, mij op zo’n manier behandelde. Wat had ik verkeerd gedaan? Wat had ik gekocht? Zou ze ooit een veilig paard voor me zijn? Allerlei rampscenario’s gingen door mijn hoofd. Ik schaamde me. Ik had echt het gevoel dat ik gefaald had en ik voelde me gewoon belachelijk.

Vanaf dan ging het opeens heel snel. Het kostte me steeds meer moeite om haar dat vertrouwen te geven. Om te geloven in haar én in mezelf en mijn capaciteiten. Om te geloven dat ik het wèl kon.

Op een week tijd was ik alle vertrouwen in haar en mij verloren. De angst had het nu volledig over genomen. Maar naast die angst woelde er nog iets anders. Iets wat me verontrustte. Een boosheid borrelde van diep in mij stilletjes aan naar boven.

Ik had er genoeg van.

Ik voelde de nood om in mijn schelp te kruipen en om even niet naar haar toe te gaan. We hadden beiden rust en tijd nodig. Een pauze. Want eerlijk? Ik wist het even niet meer. Het Universum zorgde er toen ook voor dat ik gewoon niet kon gaan, want mijn dochter werd opeens ziek.

Toen ik die avond met mijn zieke dochter in bed lag, dacht ik aan alles wat er was gebeurd. Hoe kon het dat Melon er maar niet in slaagde, ondanks onze verbinding, om haar emoties op een aanvaardbare manier te uiten. Waarom ze mij pijn moest doen en het niet gewoon op een andere manier kon duidelijk maken. En opeens drong het tot me door …

OMG …

Mijn paard was niet de enige die er niet in slaagde om haar gevoelens van boosheid en frustraties op een aanvaardbare manier te uiten. Ik doe dit ook …

Flasbacks van vroeger en flarden van beelden vlogen door mijn hoofd. Als kind heb ik zo vaak mijn emoties onderdrukt, omdat ze voor anderen ‘té’ waren of onrust veroorzaakten. Dus ik kropte ze dan maar op. Maar als die emoties té overweldigend werden kon ik die niet meer binnenhouden. En dan kwamen ze er op een verkeerde of overdreven manier uit. Als ik boos werd of enige andere overheersende emotie had dan kon ik daar geen weg mee. Ik snauwde dan mensen af. Of als ik pijn voelde in mijn lijf, dan was er steeds die drang om dat af reageren. Ik had nooit geleerd hoe ik mijn emoties kon uiten of er laten zijn, laat staan erover praten. Ik zag het beeld van mezelf en het beeld van Melon in mijn hoofd versmelten. En ik begon te huilen.

Zij was mij en ik was haar.

Er was een diep weten binnen in mij dat als ik dit bij mezelf niet kon overwinnen, dat Melon er ook niet in zou slagen. Ze spiegelde mij namelijk haarfijn het probleem dat ik zelf had. En ze had het bij mij gevoeld lang voordat ik zelfs maar wist dat het daar was.

De volgende ochtend voelde het vreemd genoeg minder zwaar. Ik besefte dat ik mezelf mocht gaan vergeven. Voor al die keren dat ik niet wist hoe ik met mijn emoties kon omgaan en ze er op een verkeerde manier uitkwamen. En ik besefte ook dat ik eigenlijk dankbaar mocht zijn. Dankbaar dat Melon mij hier bewust van had gemaakt, zodat ik dit deel kon gaan healen en transformeren, zodat het me niet langer naar beneden kon trekken.

Die bewustwording was de 1e stap naar succes

Ik voelde weer hoop opwellen. Ik begon video’s te kijken over grondwerk, over respect, hoe ik mijn ruimte kon innemen en bewaren, hoe ik het beste reageerde op Melons gedrag, enz … Dit zorgde ervoor dat ik me veiliger voelde. Want het is één ding dat je paard jou dingen spiegelt, maar je hebt ook nog het andere aspect, namelijk dat je moet ‘weten’ hoe je kan reageren of ingrijpen als het zich voordoet. Ik moest Melon de kans geven om uit haar gewoontegedrag te klikken en het anders te gaan doen. Het is een én-én verhaal. Het beste van de 2 combineren om tot het beste en mooiste resultaat te komen.

Even helemaal niets

Na onze pauzeweek besloot ik een week lang niets te doen met Melon en niets van haar te vragen. Elke dag ging ik de weide in, installeerde mij daar en las een boek of luisterde een podcast en deed alsof ik haar niet zag. De eerste dag keek ze me niet eens aan. De 2e dag keek ze me wel al aan maar deed geen aanstalten om naar me toe te komen. Ik zag dat ze er niets van snapte. Iemand die daar gewoon ‘was’ en die ‘niets’ wou van haar. De 3e dag kwam ze langzaam aarzelend naar me toe. Ze vroeg me “Wat zit je hier nu eigenlijk te doen?” Ze besnuffelde mijn boek en duidde een pagina aan met een belangrijke boodschap voor mij die tevens een verklaring én oplossing bevatte voor ons probleem. Zo lief dat ze me wou helpen.

Die 5e dag was gewoon magisch

De 4e dag stond ze toe dat ik toen ze neerlag tegen haar aanzat en genoten we samen van de zon. En de 5e dag, wel die was gewoon magisch. Want gewoon doordat ik niets vroeg van haar en het gewoon open liet, is er in onze relatie iets geshift. Er vond een fundamentele verschuiving plaats. Ik vroeg niets en toch zocht ze mij op. De rest van de week bracht ik gewoon tijd door met haar haar. Zittend, staand, liggend en vooral genietend van elkaar.

Na die week zat ik weer op mijn roze wolk en was de angst terug verdwenen naar de achtergrond. Ik pakte het grondwerk weer op en slaagde erin om kordater te zijn, maar vooral ook om ‘congruent’ te zijn in wat ik deed en wat ik voelde vanbinnen. Want wat je doet en wat je voelt moet dezelfde intentie bevatten.

Nu zijn we iets meer dan een maand verder en doe ik dingen met haar waar ik toen niet eens van durfde te dromen. Mijn angst is compleet weg. En ik slaag er nu in om haar blijvend vertrouwen te geven. Ik neem wat ze doet niet meer persoonlijk, maar zie het als een boodschap. Onze training gaat steeds vlotter en we zijn vooral ook gewoon eerlijk tegen elkaar. Ze is opnieuw mijn bestie

Er zijn geen vaste regels

Ik heb beseft dat het hebben van een paard geen ‘vaste’ inhoud heeft. Het kent geen standaard regels van wat je moet doen en hoe je het moet doen. En dat ik al mijn verwachtingen mag loslaten rond wat je dan wel of niet met een paard ‘moet’ doen. Want eigenlijk ‘moet’ niets. En het beste wat je kan doen is jouw paard opzoeken zonder plan. Om gewoon mee te gaan met de flow en aan te voelen wat jouw paard aangeeft wat kan op dat moment.

Niets moet, alles kan

En zo sta ik nu in de relatie met Melon, mijn forever bestie. Geen verwachtingen maar wel heel gretig voor alles wat op me afkomt. Vaak ga ik langs en zit ik bij haar met een goed boek, of gaan we wandelen aan de hand, of spelen we tikkertje in de piste. En dat is net zo leuk als rijden met je paard. Ik heb ontdekt dat ik zoveel meer kan doen met haar. Dat ze tot zoveel meer in staat is dan ik dacht. Dit voelt zoveel lichter. Het besef dat niets ‘moet’, maar alles ‘kan’. De controle loslaten en gewoon in volledige overgave gaan.

Groeien is niet makkelijk. Het is confronterend en het kan lastig zijn. Maar toch is er geen haar op mijn hoofd dat nog terug zou willen naar de oude Sarah, of naar één van mijn vorige versies. Ik ben ze wel dankbaar, maar de Sarah die in haar comfortzone blijft zitten omdat het ‘veiliger’ aanvoelt? Neen, dankjewel. Als ik zie wat voor mooie dingen, mensen, dieren en situaties ik door mijn groei heb aangetrokken, dan was het dit meer dan waard.

Dus ook als lijkt de weg soms hobbelig, toch zal ik steeds opnieuw de uitdaging aangaan. Want enkel zo kan je groeien als mens, enkel zo kom je steeds een stapje dichter bij je ware zelf.

Als ik denk aan hoe mijn relatie met Melon toen was, kan ik het bijna niet geloven dat we nu zo’n prachtige en diepe verbinding hebben. Ik dacht dat alles verloren was, maar het was het mooiste geschenk dat ik ooit had kunnen verwachten. En door niet te gaan weglopen, me niet te gaan verstoppen, sta ik nu waar ik sta. Eens je bij jezelf die shift maakt gaat de bal heel snel aan het rollen. Voor je het weet heb je die verbinding met jouw paard terug en voel je je super dankbaar voor alles wat jouw paard jou geleerd heeft.

Ben jij ook die verbinding met jouw paard kwijt? Herken jij jezelf in mijn verhaal? Kijk dan snel HIER en laat me jou helpen!

Liefs,

Sarah 💓

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!