Ik staar in het donker.

Ik lig in bed en kan de slaap niet vatten. Pfff. Ze zijn er weer. Ik kruip diep weg onder mijn deken. Ik wil niet dat ze er zijn. In de hoop om ervan af te geraken vraag ik hen 3 maal: “Zijn jullie van het Hoogste Licht”.

Ik weet namelijk dat er een Universele afspraak is, dat indien het energieën zijn met een lage trilling of lage energie, dat ze dan moeten vertrekken.

Ik maak een opening in mijn deken en kijk snel even rond. Shit, ze zijn er nog. Ik zie pauwblauwe kleuren en een soort schimmen. Ze dansen door mijn kamer en verplaatsen zich steeds maar. En ik voel me steeds angstiger worden. Zo’n gevoel dat je bekruipt en dan opeens helemaal overheerst. Maar voor de angst me helemaal in zijn ban krijgt, besluit ik om het te stoppen.

Weet je, er zijn nachten dat ik met mijn lampje aan slaap.

Omdat ik weet dat ik ze dan niet kan zien. Dat werkt geruststellend voor mij. Beetje gek, vind je niet? Een 40-jarige die nog een nachtlampje nodig heeft? En dan wèl verwachten dat mijn kinderen alleen op hun kamer slapen. Ik weet waarom er zoveel lampjes moeten branden op hun kamer, zij zien hen namelijk ook. Je kan ze gewoon veel beter zien in het donker. Als er veel licht is in de kamer, dan vallen ze niet meer op.

We ‘zien’ ze allemaal

Enkel worden we als kind ‘wijsgemaakt’ dat het één of ander hersenspinsel is. Er wordt ons steeds opnieuw gezegd dat het niet waar is, dat het een droom is, dat het niet kan, dat we het gewoon ‘niet’ gezien hebben, dat het slechts onze verbeelding was. En hoe meer het ons gezegd werd, hoe sterker we het geloofden. En eens we volwassen zijn, zijn we er steevast van overtuigd dat het inderdaad slechts onze verbeelding was. Maar dat was het niet …

Anyways, aangezien ik besloten had om de angst niet te laten overheersen, besluit ik dan maar om met hen te praten. Ik vraag hen: ”Waarom zien jullie er altijd zo scary uit?” Ze zeggen: ”We zien er helemaal niet eng uit, dat is slechts een ‘idee’. ‘Eng’ is een concept, een conditionering gecreëerd vanuit een ego-gedreven maatschappij. Het word je opgedrongen via film, tv, horrorverhalen. Er wordt jou van alles wijsgemaakt. In het donker gebeuren er zogezegd altijd enge dingen. Schuw het donker.

Maar wij dansende energieën, wij zijn helemaal niet eng.

Eng is jou aangeleerd. Het is maar net hoe je het bekijkt. Want angst is nodig, om te kunnen overheersen, om een ganse bevolking slaafs te houden. Zonder voorbeelden en conditionering van wat ‘angst’ is, kan het ook niet door het ego worden gebruikt of eerder ‘misbruikt’. Je kan de wereld bekijken vanuit datgene wat je door de maatschappij wordt voorgeschoteld en een sluier creëert, een soort blinddoek waardoor je de échte realiteit niet meer kan zien. Of je kan besluiten om de wereld te gaan bekijken door de ogen van jouw eigen waarheid. En dat vraagt moed. Het vraagt moed om alles in vraag te gaan stellen, om achter de sluier te gaan kijken en uit je comfortzone te stappen.”

Ik ontspan en ik voel hoe de angst mijn lichaam verlaat en stillaan verdwijnt. En ik bedenk dat het eigenlijk best wel mooi is, die dansende schimmen in mijn kamer. En een privilege dat ik dat mag ervaren. Een uniek kunstwerk, speciaal voor mij gemaakt. Ik voel me dankbaar.

En heel vaak is de wolf er ook bij.

Hij loopt dan op en neer door mijn kamer. Dat silhouet is altijd heel duidelijk zichtbaar. Ik mis enkel nog net het geluid erbij.

Ik weet dat de wolf heel vaak bij mij aanwezig is. En ook al zie ik hem als een donkere schaduw in mijn kamer, van hem ben ik nooit bang geweest. Hij voelt vertrouwd aan. Dat is altijd zo geweest.

Na het horen van hun boodschap, als ik het zo bekijk, is het zelfs vredig en geruststellend dat ze er zijn. Want het is waar wat ze zeggen. De wereld is aan het veranderen. Voor heel veel mensen vallen de sluiers inderdaad weg. Het lukt niet meer om in de ratrace van onze maatschappij mee te lopen. Dat voel ik zelf ook. Er is dat brandende gevoel vanbinnen dat het anders kan, dat het anders moet. Dat als ik dat gevoel negeer, ik als het ware uit mijn voegen zal barsten. Vele mensen ervaren dat sterke gevoel, dat innerlijk weten, dat brandende vuur, dat zich steeds minder en minder laat negeren.

Onze maatschappij bepaalt alles voor ons, zet overal labels op. Je moet slank zijn om ‘mooi’ te zijn. Dik zijn is niet mooi. Vaccinaties moeten voor onze veiligheid en als je het niet doet, ben je een gevaar voor de anderen. Dit is lelijk. Dit is mooi. Zo moet het. Zo moet het niet. En zo kan ik wel eeuwig doorgaan … We kunnen ons allen de vraag stellen of hetgeen we waarnemen met onze zintuigen; wat we te zien en te horen krijgen, wat we voelen, smaken en ruiken, of dat wel écht alles is wat er werkelijk is. Is er achter die waarheid die ons wordt opgedrongen een ‘andere’ realiteit? En is dat dan de enige échte waarheid? Want we zijn niet meer dat slaafse en volgzame volk van eeuwen terug.

Nee, we worden steeds krachtiger.

Steeds bewuster van die stem binnenin ons, de énige stem die weet wat er werkelijk goed en juist is voor ons. Het wordt tijd dat we naar die stem gaan luisteren, ongeacht wat de buitenwereld daarvan vindt.

Wacht, ze hebben nog meer te vertellen blijkbaar: “We zijn gezonden door Aartsengel Michael; om jou te laten weten dat je beschermd bent en dat we er altijd voor jou zijn als je hulp nodig hebt. Je hoeft het alleen maar te vragen en we helpen jou. We zijn er voor jou!”

Na dit gesprek heb ik snel mijn laptop genomen ben ik deze blog beginnen typen. Het is wel zo een thema dat momenteel speelt in deze wereld. Althans in mijn leefwereld. Ik begin me alsmaar meer vragen te stellen bij hetgeen de maatschappij ons voorschotelt en alle conditioneringen, waarden en normen die ons zijn aangeleerd. Is dat wel dé waarheid? Is het niet hoog tijd dat we allemaal doorheen de illusies en sluiers heen gaan kijken? Zodat we allen ‘onze’ waarheid kunnen terugvinden, en niet de verkrachte vorm daarvan?

Ik heb er reeds een gewoonte van gemaakt om meer en meer mijn eigen waarheid te creëren en mijn aandacht op mezelf te gaan richten i.p.v. wat en wie me omringt. Gedaan met twijfelen en vragen stellen. Gewoon datgene doen waarvan ik innerlijk weet dat het goed is voor mij. Los van wat de maatschappij mij opdraagt en los van wat anderen dan van mij zullen gaan vinden.

Het geeft andere mensen vaak een ‘raar’ of een oncomfortabel gevoel.

Het feit dat ik mijn eigen weg ga. Er wordt mij ‘schuld’ toegeschoven, omdat ik door mijn andere manier van denken en leven bij anderen zaken trigger. Namelijk dat ze dit zélf niet kunnen of durven. Maar ze kunnen het vaak niet omschrijven wat dat oncomfortabele gevoel hen nu precies wil zeggen. Het is ons allen ook zo ingelepeld, de belangrijke waarden van de maatschappij.

Sommige mensen kunnen er niet mee om, gaan ervan in de stress, vragen zich af: ‘waarmee is ze bezig?’, ‘Dat kan toch niet?’, ze maken zich zorgen over mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. I’m doing fine! Er zijn me wel al mensen voorgegaan, maar op één of andere manier zitten die mensen vaak nog té verspreid, of althans zo voelt het toch. Het is dus een beetje zoeken. Ik voel me de vreemde eend in de bijt, of een Indiana Jones die een tocht moet afleggen in het onbekende om de schat te vinden.

Soit, ik ga nog even wat dieper in op die ‘angst’ die ik daarnet voelde toen ik die energieën waarnam in mijn kamer. En meer bepaald op ‘hoe’ die is ontstaan. Want inderdaad, waarom was ik nu eigenlijk bang? Niet door wat er werkelijk was, maar door wat ik ‘dacht’ over hetgeen ik zag. De angsten en gedachten gecreëerd in mijn hoofd.

En opeens herinner ik me dat ik eerder energieën zag als kind.

En ik zag ze toen zelfs heel duidelijk. Ik kon toen zien dat het mensen waren, hoe hun gezicht eruitzag, hoe ze gekleed waren, alle details kon ik toen waarnemen.

En dat was steeds toen ik ziek was en koorts had. Als kind had ik vaak ‘keelontstekingen’. En achteraf bekeken weer geen toeval, want de’ keelchakra staat voor het ‘spreken van jouw waarheid’. En dat kon of mocht ik niet als kind. Maar op die momenten, toen de grenzen vervaagden door de koorts, zag ik allemaal mensen door mijn kamer lopen. En sommigen zagen er echt angstaanjagend uit. Ik had er toen ook écht schrik van.

En ik zag ze toen wèl, ondanks het geloof dat het mijn verbeelding was, omdat de barrières worden doorbroken als je koorts hebt.

Sindsdien nam ik steeds iets tegen de koorts als ik ziek was, zolang ik hen maar niet meer zou hoeven te zien.

Maar ik besef nu, op dit moment, die ‘angst’ die ik had als kind, die is niet meer van toepassing. Ik hoef niet meer bang te zijn voor iets wat niet beangstigend is.

Want weet je, wij zelf zijn krachtiger dan gelijk welke energie of schim of aanwezigheid hier op aarde.

Wij zijn zoveel malen krachtiger dan hen. Dus er is helemaal niets om bang van te zijn. Alleen de angst die we zelf creëren in ons hoofd kan ons ondermijnen. Dat besef ik nu.

Ik ben geen klein kind meer dat bang hoeft te zijn.

Ik ben een volwassen vrouw en omarm de kracht die ik voel diep in mezelf.

Zou het niet mooi zijn als we allen die illusies in ons hoofd opzijzetten en onze innerlijke kracht gaan omarmen? Vasthouden aan ‘onze’ waarheid, de enige waarheid voor ons? Onze intuïtie gaan gebruiken om onze eigen ‘waarheid’ te vormen?

Zou dat niet mooi zijn?

Liefs,

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!