Hoe een hond mijn leven veranderde

Ik heb jaren lang Terriërs als hond gehad. En dit zijn vaak heel reactieve honden, dus die dienden steeds heel erg goed getraind te worden. En dat deed ik, zo goed zelfs, dat tegen dat ze volwassen waren, ik er kleine machientjes van had gemaakt. En na jaren lang die last te hebben gedragen én gevoeld van het constant ‘moeten’ trainen van mijn honden, want ik wou hen écht overal mee naartoe kunnen nemen en hen ook los laten lopen, had ik het gewoon gehad.

Mijn leven was op dat moment een puinhoop.

Ik was in een relatie met een narcist, maar besefte dat toen nog niet. Ik was nog in het stadium van ‘ik doe er alles aan om dit te doen werken, want ik hou van hem’ en ging elke dag opnieuw over mijn grenzen heen om die relatie te doen slagen. En net toen ik al mijn moed had verzameld om de relatie te verlaten en terug op mijn ‘plooi’ was, heeft hij zich geleidelijk aan terug in mijn leven gewurmd. Geniepig en berekend, als een slang. En ik heb me weeral laten vangen. Want hij was opeens zoveel veranderd. Ik zag het potentieel dat in hem aanwezig was.

We kochten samen een huis in een zeer landelijke gemeente met een weide voor mijn paarden, zodat ik deze niet meer in een stalling hoefde onder te brengen. En ik moet zeggen, voor even waren we terug heel gelukkig … tot mijn partner geleidelijk aan weer verviel in zijn oude gedrag.

Ik kon wel huilen en was zóoo boos op mezelf dat ik me weer had laten vangen.

Maar ik had toen niet de kracht om hem opnieuw te verlaten.

Toen mijn pitbull teefje Luna heen ging na 13 trouwe jaren, wist ik dat ik terug een hond wou. Maar deze keer wou ik het anders. Ik wou niet meer dat intensieve getrain. Instinctief voelde ik gewoon dat het ánders kon. Daarom koos ik voor een ander ras, namelijk een ‘Border Collie’. Ik wou een van nature volgzame hond die ik gewoon ‘vrijer’ kon laten en waar ik niet constant bovenop diende te zitten en niet hoefde te panikeren als ik een andere hond tegenkwam.

En zo kwam ‘Koda’ in mijn leven.

En wat een godsgeschenk was ze. Vanaf het begin had ik met haar een zeer sterke spirituele band. Ik kon heel makkelijk met haar communiceren en ze voelde haarfijn mijn energie aan. Ik hóefde haar niet te ‘trainen’, want ze ‘wist’ gewoon wat ik van haar verwachtte. Hoe fijn dit ook voelde, het ook heel confronterend. Als ik ook maar iets van woede of angst voelde in mijn lijf, of ik was zelf niet in balans, dan spiegelde ze dat onmiddellijk naar mij en kon ik met haar niets meer aanvangen.

Ze toonde mij keer op keer hoe het met mij gesteld was.

Zo waren we ooit eens met haar een dagje aan zee, samen met Koda en de kinderen. Toen een man steeds maar dichterbij kwam met zijn (niet-vriendelijke) hond en mijn hond aan het uitdagen was, was ik van plan om ons gerief op te pakken en een ander plekje op het strand te gaan zoeken. Maar mijn partner wou niet ‘toegeven’ en werd steeds maar gefrustreerder. Hij vond dat die man maar moest weg gaan. Tot het moment dat hij die andere man begon uit te kafferen.

En toen gebeurde het … Koda, ging er vandoor.

Ze begon te rennen en rennen en stopte niet meer. Ik weet nog hoe hulpeloos en boos ik me voelde op dat moment. Mijn partner had er weer een soep van gemaakt, en ik voelde mij heel erg schuldig tegenover mijn hond, want ze verdiende dat niet. Ik heb even moeten zoeken naar Koda, maar heb haar uiteindelijk terug gevonden. Ze was helemaal van streek. Dit was meteen de laatste keer dat ik met mijn partner én hond naar de zee ben gegaan, of ook maar ‘iets’ nog samen heb ondernomen.

En geleidelijk aan begon het besef in te sijpelen dat niet alleen Koda, maar ook ikzelf en mijn kinderen dit niet verdienden.

Dit leven van constant ‘op eieren lopen’. Je constant moeten aanpassen om het leefbaar te houden. Samenleven met een partner waar je aan loopt te sleuren als een dood paard. Iemand die je wil veranderen, maar die dat zelf niet wil of kan. Dat heeft geen nut.

En alhoewel het besef er al was, had ik nog steeds niet de kracht om hier de passende actie aan te koppelen en weg te gaan. Dus ik besloot te blijven, met als kanttekening dat ik vanaf nu mijn eigen zin zou doen. En ik voelde heel hard dat een hond zoals Koda, dit ras, zich diep in mijn hart had genesteld. Ik besloot om af en toe een mooi nestje pups te fokken en zo mensen aan een leuke hond te helpen met een fijn karakter.

Ik ging op zoek en vond een super lieve reu met een nog liever karakter. En toen de pups werden geboren was het een toverkleurenfeest! Er waren 6 pups in het nest met maar liefst 4 verschillende kleuren. Ik besloot algauw om zelf één pup te houden en de andere pups vonden één voor één een super goede thuis. Maar door het extra werk dat bij dat nestje kwam kijken, het feit dat ik mezelf kapot werkte en dan ook nog eens 2 paarden en andere boerderijdieren te onderhouden had, én een gezin draaiende hield, deed me geleidelijk aan beseffen dat ik eigenlijk ‘vluchtte’ in het houden en verzorgen van dieren.

En dat besef kwam heel hard aan.

Want dieren hebben mij steeds heel veel liefde en voldoening gegeven. Ze ‘hielpen’ me als het ware om te ‘overleven’. Maar ik was nu op een punt gekomen waarop ik besefte dat in deze relatie blijven en mijn eigen zin doen niet meer genoeg was. Ik had ergens gehoopt dat mijn partner toch nog zou veranderen en misschien zelfs een greintje empathie zou ontwikkelen door het zelf ‘voor’ te doen, maar dat was tevergeefs gebleken. Mijn hoop was zinloos geweest en het was tijd geworden om een beslissing nemen.

Tijd om om eindelijk de juiste actie te koppelen aan het besef dat zich steeds meer in mijn bewustzijn verankerde.

Ik wou niet meer ‘overleven’, ik wou eindelijk eens gaan ‘leven’! Mijn droomhuis met weide voor de paarden opgeven en het alleen gaan doen? Mijn dieren wegdoen om mezelf te redden? Het leek heel erg ‘veel’.

Ik heb vaak op de weide zitten huilen tegen mijn grote oude notenboom, worstelend met de keuzes die ik had en de beslissing die zich elke dag meer en meer opdrong. Waar moest ik heen? Hoe moest het financieel? Wat met de kinderen? Enz …

Tot het me op een mooie lentedag opeens duidelijk werd

Ik was helemaal alleen thuis en had me op de weide gelegd om te mediteren en tot rust te komen. Zonder het te beseffen was ik in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, lagen alle dieren in een cirkel rondom mij. Mijn ene paard lag naast mij en het andere paard stond vlakbij mijn hoofd rustig te grazen paarden. Mijn 2 ganzen lagen gras te snibbelen rechts van mij en mijn kleine schaapjes met lammeren lagen links van mij te dutten. Mijn bok lag met zijn kop naast mijn hoofd. Ik zette mij recht, klopte het gras van mijn kleren en keek de bok aan.

De zon die ineens vanachter de wolken tevoorschijn kwam toverde een gouden gloed over zijn lijf. Hij leek wel te stralen. En op dat moment sloeg het in als een bom en wist ik het opeens zeker.

Ik moet hier weg.

Ik moet uit deze relatie en ik moet nu eindelijk eens voor mezelf gaan kiezen.

Daarna ben ik meteen in actie geschoten. Ik ben gestart met het zoeken naar een goede thuis voor al mijn dieren. En dit ging eigenlijk heel erg vlot. En ergens was er ook een soort rustgevend gevoel, alsof ik wist dat alles op zijn plooi zou vallen.

Wonderbaarlijk, alsof het Universum me op deze manier toonde dat het ok was, vonden al mijn dieren één voor één hun nieuwe thuis. Ik had het er wel wat moeilijk mee om hen los te laten, maar ik troostte me met de gedachte dat dit was wat ik nu mocht gaan doen. Ik kon niet én al mijn dieren houden én voor mezelf kiezen.

Toen dat moeilijke gedeelte achter de rug was had ik ook genoeg moed verzameld om tegen mijn partner te zeggen dat ik vertrok. Ik zou vanaf nu mezelf en mijn kinderen op de 1e plaats zetten. Mijn partner reageerde zoals verwacht en is met piepende banden vertrokken.

Ik ben toen voor een half jaar met de kinderen ingetrokken bij mijn ouders. En ook dat is tegen alle verwachtingen in heel goed verlopen.

En Koda is ook meegegaan

Want Koda, die kon en wou ik niet wegdoen. Die had mij al zovele malen geholpen. Als ik zat te huilen omdat ik het moeilijk had, duwde ze haar kop onder mijn arm, alsof ze wou zeggen ‘ik ben er voor je’. Ze stimuleerde mij om om de natuur in te gaan en lange wandelingen te maken zodat ik mijn hoofd kon leegmaken en zo de juiste beslissingen kon nemen. Ze spiegelde mij haarfijn wat er in mij omging als ik het zelf niet meer wist. En dit alles deed ze dan nog door heel weinig terug te vragen, zodat ik mijn energiepeil terug omhoog kon krijgen.

Ik ben haar zoveel verschuldigd, en nog steeds ben ik elke dag dankbaar dat ze in mijn leven is.

Ik ben na die 6 maanden terug alleen gaan wonen met mijn kinderen. In een leuk huis met een grote tuin. En toen ‘gesetteld’ was, kreeg ik opnieuw het idee om nog een nestje te doen met mijn hond Koda. Want ik wou dat andere mensen ook konden ervaren wat ik met haar had. Ze was toen net 6 en dat leek me de ideale leeftijd om nog een laatste nestje te hebben. En hoe leuk zo het niet zijn om nog een 2e ‘Koda’ te hebben voor mezelf én ondertussen ook andere mensen te helpen met een pup die ook hen zeker verder op hun pad zou gaan begeleiden.

Want ondertussen was ik ook alweer een heel stuk verder in mijn eigen spirituele ontwikkeling, dus ik wist wat een dier in je leven kon betekenen. Ik ging opnieuw op zoek naar een reu voor Koda en opnieuw kreeg ze 6 pups. De bevalling verliep in alle rust en sereniteit. Ik had aan Koda gevraagd om mij te ‘tonen’ welke pup er mocht blijven. En dat deed ze ook.

Het was keer op keer dezelfde pup die onder Koda’s kop en op haar voorpoot lag, terwijl de andere pups samen op een hoopje een beetje verderop lagen. Ik nam dit ‘teken’ aan en besloot om die pup te houden. Ik noemde haar Maisie, en keek al uit naar de spirituele connectie die ik ook met deze dochter zou hebben. De pups werden ouder en toen ze 8 weken werden gingen ze naar hun nieuwe thuis. En Maisie bleef bij haar moeder. Het was een drukke, maar zalige pup die heel intelligent was.

Maar … geleidelijk aan begon ik te beseffen dat er aan deze pup helemaal niets spiritueels was.

En dat de manier waarop ik Koda had opgevoed, zijnde in ’vrijheid’ en met heel veel ruimte voor haar eigen inbreng, niet zou werken bij Maisie. Wat had ik gedaan? Ik zat nu opgescheept met een hond die ik eigenlijk niet wou dacht ik nog. Zelfs Koda leek met momenten geïrriteerd door haar eigen pup. Veel tijd om hierbij stil te staan had ik echter niet, want ondertussen begon ik met de opstart van mijn eigen zaak. Vaak kruistte de gedachte mijn hoofd om Maisie weg te doen, maar ik kon mezelf er maar niet toe brengen om hier echt ‘werk’ van te gaan maken.

Pup werd puber en het begon. Putten graven, een kip pakken, dingen kapot bijten, … allemaal zaken die ik met Koda niet had meegemaakt. Koda was het type hond waarbij je maar één keer op het raam moest tikken als ze iets fout deed en die daar dan onmiddellijk met de oren naar achter van schuldbesef mee stopte. Maisie die reageerde daar niet op. Ze groef putten, was heel reactief naar allerlei prikkels en ook andere honden. En het leek enkel maar erger te worden. En hoe meer ik mij eraan ergerde, hoe erger het ook bleek te worden.

Ik schaamde me …

want ik dacht nog “Hoe kan ik mensen en hun honden begeleiden, als ik zelf een onhandelbare hond heb?” Dat kan ik toch niet maken? Maar weet je, ik had eigenlijk helemaal geen ‘onhandelbare’ hond. Ze vertoonde dit gedrag om mij iets duidelijk te maken. Maar wat dan? Want zo vlot ik kon communiceren met Koda, zo stroef verliep het met Maisie. Ze weigerde resoluut elk gesprek dat ik met haar wou aangaan en ik zat met de handen in mijn haar. Want dit had ik niet gewild. Dit was een uitdaging waarvan ik even niet wist wat ik ermee aan moest vangen.

Maar opeens kreeg ik de ingeving om het anders aan te pakken. Ik begon Maisie te ‘trainen’. Iets wat ik met Koda niet of zelden had gedaan, want door jarenlang terriers te hebben gehad (op een gegeven moment zelfs 11), was ik dit gedeelte van het houden van honden gaan ‘haten’.

Maar ik moet toegeven, door Maisie te gaan trainen zoals ik dat vroeger deed, kwam ik tot het besef dat ze eigenlijk heel erg intelligent was. Ze reageerde heel snel op oefeningen die ik haar aanleerde en ik voelde een soort van ‘trots’ stilletjes aan groeien in mezelf. Op 1 week tijd slaagde ik erin om haar op commando op afstand te laten ‘liggen’. Waw, wat een fantastisch slimme hond. De methodes die werkten bij Koda, hadden een averechts effect op Maisie, dus ik moest heel inventief zijn en mijn intuïtie volgen om een manier te vinden die bij Maisie zou werken. Vaak moest ik ‘out of the box’ denken. En ze daagde mij constant uit. Maar ik vond een manier die bij haar werkt. En ik heb de nodige ervaring en creativiteit om een alternatief te bedenken als dat nodig is.

En toen liet ik mijn verwachtingen gewoon los.

En weet je wat in mijn verhaal misschien wel het belangrijkste kantelpunt was? Dat was het moment dat ik besloot om mijn verwachtingen los te laten. En ook dat gevoel van ‘schaamte’ diep vanbinnen los te laten. En ik stopte ook met haar te vergelijken met haar moeder Koda.

Ik besefte dat het niemand hielp om in de stress te schieten als ze eens níet deed wat ze moest doen.

In plaats van snel rondom mij te kijken of iemand het had gezien, of te gaan denken ‘hoe kom ik over’, of ‘wat zullen de mensen wel niet denken’, besefte ik dat sommige honden nu eenmaal gewoon ‘hond’ zijn. En dat als Maisie reageerde op een andere hond die naar haar blafte, dat dat ook gewoon helemaal normaal was.

En ik vond manieren om hiermee om te gaan. Maar de grootste shift in mezelf was dat ik i.p.v. mezelf stress aan te jagen er gewoon in slaagde om ‘rustig’ te blijven. En als je zelf rustig en in balans bent, wel ik kan je zeggen, dat doet wonderen.

Weet je, het begint gewoon steeds bij ‘jezelf’ hoor.

Want nog veel te vaak zijn we bezig met ‘wat anderen van ons denken’. “Wat gaan de mensen zeggen als mijn hond terug blaft? Wat gaan ze zeggen als mijn hond aan de lijn trekt? Wat gaan ze zeggen als ik over mijn eigen hond struikel omdat deze zonet even beslist om te gaan zitten omdat ze iets spannends zag en dit haar manier is om steun te zoeken bij mij?” Enz …

Eens je dít allemaal kan loslaten, dan is er eigenlijk helemaal geen probleem meer. We houden veel te veel rekening met wat anderen wel eens zouden kunnen ‘denken’ over ons. En meer nog met wat we ‘denken’ dat ze van ons verwachten.

Wel, “fuck that shit” zou ik zeggen.

Een hond die terug blaft naar een andere hond is gewoon normaal. Het zijn geen afgestompte robotten zonder emoties toch? En dat een hond eens trekt is toch ook normaal? Soms ruiken ze iets en zijn ze zodanig geïntrigeerd door dat geurtje dat het onmiddellijk uitgebreid moet worden geïnspecteerd? En soms doen ze wel eens domme dingen, zoals hun baasje laten struikelen, maar dat doen wij toch ook, domme dingen? Wij maken toch ook fouten?

Het is allemaal onderdeel van één groot leerproces.

En dat is durven jezelf zijn en leren dat fouten maken gewoon ‘mag’, ongeacht de ideeën en gedachten die we zelf in ons hoofd stoppen. Ook hier kunnen we onszelf telkens een ander verhaal vertellen. En dat is ook heel hard nodig als we werkelijk onszelf willen zijn en onze eigen waarheid willen gaan creëren. Enkel zo vinden we onszelf terug.

Dus eigenlijk ben ik dankbaar dat Maisie zo anders is.

Want zij toont mij op haar eigen manier wat ze mij in dit leven kan leren. Anders is ook oké. Want hoe kunnen we het ‘lichte’ werkelijk gaan omarmen, als we het duistere steeds maar willen wegduwen? We moeten beide kanten kunnen omarmen om eenheid in onszelf te kunnen creëren. En zo is het met ‘alles’ wat je omringt. Ik was namelijk zelf heel hard aan het worstelen met het in balans brengen van mijn eigen vrouwelijke en mannelijke energie. Een evenwicht te vinden in de overgave en het nemen van actie. Maar Maisie toonde het mij op een ‘non-judgmental’ way.

En opeens viel ook ‘mijn euro’. En het kwam heel hard binnen. Het was namelijk ook zo bij mijn 2 honden. Koda was de Ying en Maisie was de Yang. En dit was de manier van het Universum om mij te tonen dat alles 2 kanten heeft. En dat het ene daarom niet minder belangrijk is dan het andere. De donkere en de lichte kant, de vrouwelijke en de mannelijke energie, het spirituele en het aardse. En ik had nu van beide kanten een hond die mij dagelijks die energie toonde. Koda die de vrouwelijke en gevoelige energie omarmde, en Maisie die de mannelijke energie, de actie en reactie weerspiegelde.

Dus als je ’t zo bekijkt ben ik eigenlijk gezegend.

Dat ik dit in levende lijve zo mooi weerspiegeld zie bij mijn eigen dieren. En Maisie hoeft geen ‘spirituele’ hond te zijn. Ze mag gewoon zijn wie ze is. En ik weet zeker dat ze mij nog allerlei fantastische lessen zal leren. En die putten in de tuin, die vul ik wel gewoon weer op, want wederom, is dat hetgene waar het leven om draait? Enkele putten in de tuin? Neen, inderdaad.

En dat is ook de reden waarom ik begeleiding aanbied op een manier zoals niemand anders dat doet. Omdat het hand in hand gaat. Hoe het met jou is gesteld én wat jouw hond jou toont of spiegelt. Elk mens, elke hond is anders, dus het vraagt een persoonlijke en objectieve benadering. En net daar ben ik goed in. Ik kan het beste in jullie naar boven brengen, als je mij dat toelaat. Dus als je met mij wil samenwerken, dan weet je mij wel te vinden.

Liefs,

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!