Met dit verhaal stel ik mezelf kwetsbaar op

En over die drempel moet ik even heen stappen. Maar ik vond het zo belangrijk, veel belangrijker dan mijn angst, om dit te delen. Het moet er gewoon uit. Het zit al veel te lang te ‘steken’. En ik weet dat er nog vele vrouwen vastzitten in dit moment, maar gewoon niet weten hoe ze eraan moeten beginnen, hoe ze het moeten gaan doen. Ik hoop hier met mijn verhaal verandering in te brengen.

Zoals jullie wel of niet weten heb ik onlangs mijn relatie verbroken. Het was de beste relatie die ik ooit heb gehad, met een man die zorgzaam was, waar ik me veilig bij voelde, waarbij ik me geliefd voelde, geborgen, mijn rots, mijn anker. Iemand die vaak meer in mij geloofde dan ikzelf, die mij altijd steunde.

We hebben zovele mooie momenten beleefd.

Ik durf zonder te verpinken zeggen dat we in de tijd dat we samen waren elkaar écht geholpen hebben om een betere versie van onszelf te worden. We hebben zovele mooie momenten beleeft, een lach en een traan. En hij bracht mijn kinderen de rust en stabiliteit die ze nodig hadden. Het gaf mij ook een vorm van  ‘rust’, omdat ik wist dat ik er niet alleen voor stond. Ik heb hem eigenlijk ontmoet op het moment dat ik had besloten dat ik geen relatie meer wou en me meer op mezelf zou gaan focussen.

Maar ja, het Universum had andere plannen en heeft ons op elkaars pad gebracht omdat we nu eenmaal lessen van elkaar te leren hadden. Het is in deze relatie dat ik na bijna 2 jaar op het punt kwam dat ik ben gaan inzien dat, ondanks hoe goed die relatie ook aanvoelde, ik het alleen moest gaan doen. Ik moet nu alleen mijn pad gaan volgen en dat kan ik niet combineren met een relatie. Velen zullen dit niet snappen en dat is ok. Ze hoeven het niet te snappen.

Als het voor mij klopt dan is dat genoeg.

Ik weet gewoon dat het door anderen wordt bekeken vanuit het ego, vanuit 3D of vanuit dualiteit. Mensen proberen nu eenmaal steeds een ‘reden’ of een verklaring te zoeken, zodat ze het zouden kunnen snappen, met hun ‘hoofd’. En ze denken dan “Ze heeft zeker een ander” of “Ze houdt niet meer van hem” of “Er zit zeker iets achter, er klopt iets niet”, enz … omdat ze het gewoon ook vaak niet kúnnen snappen. Want voor velen is het ook gewoon zo zwart/wit en klopt het ook gewoon niet.

Dat is zo als je het bekijkt vanuit vanuit liefde/haat, alles of niets, en vooral vanuit jouw eigen gekwetstheden en onzekerheden. En het is ook makkelijker om dat zo te doen, want dan hoef je zelf niet na te gaan denken over jouw eigen situatie en of díe wel is wat het zou moeten zijn. Je kan je daar als het ware achter gaan verschuilen en in je veilige cocon blijven. Maar weet je, in 3D, daar ‘woon’ ik niet meer. Ik ben verhuist naar een andere stad en die werkt en leeft vanuit 5D. Ik zou het de stad van ‘liefde’ kunnen noemen.

Ik verkies namelijk om alles te bekijken vanuit liefde,

onvoorwaardelijke liefde, en niet vanuit mijn ego. Want liefde is uiteindelijk alles waar het leven om draait. Het wordt zo vaak herhaald, maar nog té weinig toegepast. We spreken het uit, maar vaak zijn het slechts holle woorden. Het wordt pas werkelijk écht als je dit gaat toepassen en verweven in jouw ganse leven. Hoe je in vriendschappen staat, hoe je relaties bekijkt, hoe je leeft, ademt, beweegt. Liefde zit verweven in je ganse zijn. Je moet het alleen durven gaan zoeken in jezelf. Velen beseffen dat nog niet. En dat is ok.

Maar ik wil wél verduidelijken hoe ik het dan wèl zie. En ergens hoop ik écht dat mensen door te lezen wat ik ervaar, ook een ‘aha-moment’ ervaren en dingen ook anders kunnen gaan bekijken, en daardoor ook zichzelf meer liefde kunnen en vooral dúrven gaan geven.

Want diep vanbinnen weten we allemaal, dat als we ons steeds aanpassen aan de andere, we onszelf hier geen plezier mee doen. Maar vooral wij vrouwen zijn zo empathisch, dat we liever zélf pijn lijden, dan iemand anders pijn te gaan doen door voor onszelf kiezen. En het is ook gewoon moeilijk. Blijf je in iets wat goed is en waarin je onbewust vaker dan je wil gaat aanpassen, of kies je ervoor om uit je comfortzone te stappen en het zelf te gaan doen? En ja, het doet pijn, dat ontken ik niet. Ik heb soms het gevoel dat ik in 2 stukken gescheurd word.

Het doet écht pijn om iemand te laten gaan die zoveel voor je betekent.

Iemand waar ik altijd op kon rekenen. Maar ik heb ook beseft in die relatie dat de laatste tijd de ‘flow’ minder was, mijn energie vaak te laag was en ik heel vaak ook moe was. Ik zweefde niet meer op die positieve vibe en liep vaak te piekeren. Maar nu weet ik dat dat kwam omdat ik ook echt moe was, moe van het constant tegenstroom zwemmen. Al mijn energie ging daar naartoe.

Ik leefde niet in overeenstemming met mijn zielspad

En zo onthield mezelf op die manier van de lessen die ik nog te leren had. Ik herinner me nog dat ik op vakantie op een bepaald moment dacht “Is dit het dan?”, terwijl ik alles had én meer dan ik wou. Ik heb toen op dat eenzame moment een patroon ontdekt. Ik besefte opeens wat ik al (tot dan toe onbewust) mijn ganse leven doe. Dat ik al mijn ganse leven lang altijd op zoek was bij een ander naar datgene wat ik nét in mezelf moest vinden. En dat ik altijd wel een ‘lief’ heb gehad. Ik was nooit vaak of lang echt ‘alleen’ geweest.

En hierdoor werd de ‘verantwoordelijkheid’ van mijn geluk, mijn zelfbeeld, steeds bij de andere in de relatie gelegd. Het was steeds die ander die dit voor mij moest vervullen, me gelukkig maken, bevestiging geven, liefde geven, steunen, veiligheid geven … kortom, me alles diende te geven wat ik nodig had. En dus ook verantwoordelijk was voor de momenten dat ik me ‘ongelukkig’ voelde. Als de andere maar dit en dat veranderde, dan zou ik écht gelukkig zijn heb ik vaak gedacht. En ik besefte op dat moment, op vakantie, dat ik dat allemaal bij mezelf moest gaan zoeken, of beter gezegd ‘in’ mezelf. Want op die plaats was er nu nog een ‘leegte’.

Bij mijn partner was het goed, ik voelde me veilig, het was comfort. Maar ik was ook niet meer écht vervuld en gelukkig de laatste tijd. Hoe moest ik dit nu gaan doen? Ik had het nooit geleerd … ik heb nooit geleerd om al die behoeften zelf te vervullen … en ik was zó bang. Die angst heeft ervoor gezorgd dat ik nog even ben gebleven. Maar begin dit jaar heb ik de relatie dan stop gezet. Ik kón het gewoon niet meer. Ik was zo moe van het tegenstroom zwemmen, van het opboksen tegen het pad dat mijn ziel wou volgen.

En het was en is gewoon ook écht moeilijk.

Want ik ben hiermee niet alleen mijn geliefde en de vaderfiguur voor mijn kinderen kwijt, maar vooral ook mijn beste vriend. Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween. Maar tegelijk voelde ik ook ergens een soort opluchting. Klein en nog wat verscholen, maar het was er wel. Je weet het of niet, maar het pad dat ik bewandel is vaak eenzaam. Ik heb niet veel mensen rondom mij waarmee ik op een diep niveau een goed gesprek kan voeren. En de koetjes-kalfjes gesprekken geven me ook geen vervulling. Ik kán dat gewoon niet meer.

Dus het was beangstigend … op zijn minst.

En echt, shit, ik heb nog nooit iets écht alleen gedaan. En het is zooooveel makkelijker als je een back-up hebt, iemand waarvan je weet dat je er altijd op kan rekenen, die van je houdt. Maar dit is nu nét het punt. Deze les die ik nu te leren heb, de ‘queeste’ die ik moet vervolledigen, kan ik nu eenmaal niet doen als ik in een relatie ben. Ik kan niet leren om datgene wat ik nodig heb in mezelf te vinden, als ik iemand aan mijn zijde heb die dat voor mij wil dragen. Dan komt dat er gewoon niet van. Hoezeer ik het ook zou willen.

En ik ‘voel’ gewoon diep vanbinnen dat dit is wat ik nu moet doen, alleen, hoe moeilijk en beangstigend het ook is. Het is onbekend terrein. Er is geen route of kaart, want mijn pad is uniek. Niemand is mij hierin voorgegaan. Ik moet het helemaal zelf gaan doen. En dit in combinatie met een eigen zaak uit de grond stampen is best wel heavy. Maar ik heb nu dat innerlijke weten dat ik nooit 100% gelukkig zal zijn en alles uit dit leven zal kunnen halen als ik het niet doe. Als ik er niet voor ga. Dus ik moet nu voor mezelf gaan kiezen, hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik heb ervoor gekozen om datgene wat ik nodig heb, die ‘behoeften’, voor mezelf te gaan voorzien.

Ik ga vanaf nu leren om gelukkig te zijn zonder hiervoor afhankelijk te zijn van een ander.

Elke dag bij het opstaan probeer ik mezelf nu een ander verhaal te vertellen.

De ene dag is makkelijker dan de andere. En die momenten dat ik alleen ben, terwijl hij voorheen altijd bij mij was, moet ik nu een andere invulling gaan geven. En dat begint stilaan te lukken. Als ik het even niet meer ‘zie’ trek ik de natuur in met mijn honden (thank God for those 2!) en dan klaart mijn hoofd weer wat op. Ik ben weer meer gaan ‘koken’ en ik lees weer meer. Ik probeer nieuwe dingen uit. Ik werk aan mijn zaak en mijn katten helpen mij om gegrond te blijven. Stilaan wordt het beter.

Ik probeer zoveel mogelijk net díe dingen te doen waar ik blij van word en zo mijn vibratie hoog te houden. Mijn dagen zien er anders uit, maar ik ben op een moment gekomen dat ik vaak gewoon ‘gelukkig’ en blij ben met hoe het is. Het moeilijkste nog zijn de momenten dat we mekaar terugzien. Want er is nog veel verdriet. Maar ik wil hem ook niet helemaal uit mijn leven bannen, net omdat hij ook mijn beste vriend is en ik een eindeloos respect heb voor hem. En dat is helemaal niet makkelijk, want we zitten beiden in een rouwproces.

En ook al zou dat eigenlijk niet hoeven, ik voel me ook wel ‘schuldig’ over wat ik hem heb ‘aangedaan’ en over het verdriet dat dit met zich meebrengt. Want door voor mezelf te gaan kiezen kies ik niet voor hem. Maar ik prijs mezelf gelukkig dat hoe verdrietig hij ook is, hij eigenlijk nét diegene is die het ook allemaal wèl gewoon begrijpt. Ondanks het feit dat hij onze relatie moet loslaten snapt hij dat ik dit gewoon alleen moet doen. Hoe ironisch is dat? Het is lastig, maar we praten nog met elkaar. Minder dan anders, want we moeten elkaar ook een stuk gaan loslaten.

En ja, het zou misschien makkelijker zijn om alle contact te gaan vermijden en uit elkaars leven te verdwijnen, maar waarom zouden we geen vrienden kunnen blijven?

Eens de pijn en het verdriet wat is weggeëbd? Want na alles wat we samen hebben meegemaakt vind ik het veel mooier om te bedenken dat we ooit met een glimlach kunnen terugdenken aan die tijd samen en dankbaar kunnen zijn voor elkaars aanwezigheid en datgene wat we van elkaar hebben geleerd. Ik snap dat velen zullen denken dat ik gek ben, en dan is dat ook maar zo.

Eigenlijk zijn het ook mijn zaken niet wat een ander van me denkt.

Ik vond het gewoon nodig om dit even te uiten, even neer te pennen, zodat ik ook dat kan loslaten. Schrijven is een vorm van meditatie zegt men, en dat is ook echt zo. Uit mijn pen, uit mijn hoofd. Dus ja, zoals ik zei in het begin van dit verhaal … het heeft alles te maken met liefde en ook weer niets. Alles omdat ik kies voor de liefde voor mezelf en mijn partner in liefde los laat. Niets, omdat het verbreken van mijn relatie en het loslaten van mijn partner gewoon helemaal niets te maken hebben met het feit of ik al dan niet van hem hou.

Want er is nog steeds heel veel liefde voor hem. Ik heb er gewoon voor gekozen om ‘mezelf liefhebben’ op de 1e plaats te zetten. En meer dan dat is het niet. Ik schreef er ook een gedicht over.

Het zet je misschien aan het denken. Want misschien leg jij de verantwoordelijkheid voor jouw geluk ook bij de andere? Toch iets om even bij stil te staan …

Liefs,

Sarah

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!