Happy B-day to me!

Vandaag is het mijn verjaardag! Hiep Hiep Hoera!

Verjaardagen … doen me altijd denken aan taart en koffie, kaarsjes uitblazen, uitstapjes doen, uitgaan, gezellig samenzijn, feesten, toeters en bellen, … maar vooral aan ‘samen’ zijn met iemand toch? Maar dit jaar ben ik helemaal alleen, voor het eerst … Opeens sloeg die gedachte in als een bom. Het kwam keihard binnen en overspoelde me als een grote golf. Het pijnlijke gevoel van eenzaamheid en verlatenheid trok me helemaal mee onder water en draaide me helemaal ondersteboven. Ik herhaalde het luidop: “Dit jaar ben ik voor het eerst helemaal ‘alleen’ in het weekend van mijn verjaardag.”

Die ene gedachte …

Dit is werkelijk nog nooit eerder in mijn leven gebeurd dacht ik. En door die ene gedachte voelde ik me opeens heel erg verlaten en alleen. Angstvallig begon ik te zoeken naar ‘mensen’ om samen iets te gaan doen. Maar de ‘vrienden’ die ik momenteel heb, kan ik tellen op 1 hand. Velen ben ik gaandeweg ontgroeid en anderen namen zelf afstand omdat ik hen teveel ‘triggerde’ op een onbewust niveau door mijn ‘anders zijn’. De vrienden die ik nog heb, die zijn er steeds als ik ze nodig heb, maar dit weekend staat hun agenda vol.

“Shit, wat nu?” Ging er door mijn hoofd. En toen begon ik na te denken wat voor leuke dingen ik allemaal op mijn eentje zou kunnen ondernemen. Misschien kon ik een weekendje naar zee of de Ardennen boeken, of een nieuwe grote wandeling doen met de honden, of alleen gaan eten op restaurant, of een wellness boeken (oh nee want ik hou niet van sauna’s) … of … of … of … Tientallen ideeën liep ik één voor één af in mijn hoofd. En mijn hoofd draaide opeens als een bezetene overuren om uit te zoeken wat ik zou kunnen doen voor mijn verjaardag. Ik kreeg er hoofdpijn van. Pfff … ook dat nog.

Ik ben het niet gewoon dat alleen zijn. Voorheen was ik nog liever samen met mensen die me niet persé blijer maakten, dan dat ik er ook maar aan dacht om mijn verjaardag alleen door te brengen. In het dagelijkse leven heeft het even geduurd om na mijn relatie opnieuw mijn balans te vinden. Maar dat heb ik het nu al aardig onder de knie en ik kan nu écht genieten van mijn tijd alleen. Maar op die speciale gelegenheden, diegene die al gans mijn leven waren opgevuld werden door en met ‘anderen’, nee dat was helemaal nieuw voor mij.

Toen ik dit deelde met een vriendin uit mijn soultribe, zei deze me dat ik misschien niet alles moest gaan ‘vol plannen’ en gewoon met de ‘flow’ kon meegaan, zien wat er mocht ontstaan dat weekend? En toen werd ik opeens heel erg boos. Ik voelde de woede omhoog borrelen. Niets doen? Dat was nu nét wat ik al gans de week aan het doen was. Ik ben namelijk ‘ziek’ geworden en mijn lichaam had besloten om mij te ‘gijzelen’ en vast te zetten. Ik werd gedwongen om mijn lichaam rust te geven en even helemaal niets te doen. Dus ik baalde als een stekker … want ik was net zo goed bezig. Ik had plezier gevonden in mijn dagelijkse work-out en nieuwe routine, ik voelde al hoe mijn lichaam sterker was geworden, en ik moest nog zoveel dingen doen voor de opstart van mijn zaak.

Ik vond ook de energie niet om te gaan wandelen met mijn honden, dus ook daar voelde ik me schuldig over, enz … En als kers op de taart was ik in mijn ogen dan nog eens een verschrikkelijke moeder geweest deze week, die door zich slecht te voelen heel erg onverdraagzaam was geweest tegenover haar eigen kinderen. Ziek zijn en 2 drukke kinderen is een hel van een combinatie.

Dus je herkent het misschien wel, ik voelde me over al deze zaken gewoon ‘slecht’ en bijgevolg was mijn zelfbeeld om het met 3 letters te zeggen ‘kak’ en dus helemaal om zeep.

En ik snapte er helemaal niets van.

Net nu ik al zo’n lang traject had afgelegd, al zoveel schaduwen had aangekeken, al zoveel trauma’s en andere zaken in mezelf had geheeld en getransformeerd … Ik had toch wel verwacht dat ik al verder zou staan dan dit, dan wat en hoe ik me op dat moment voelde, toch?

Maar ach, laten we eerlijk zijn over verwachtingen … Het enige wat je daarvan kan verwachten, is natuurlijk ontgoocheling en frustratie toch?

Maar ook al wist ik dit alles, … ik klampte me toch keihard vast aan dat verjaardagweekend. Want alle andere zaken die deze week waren gepland, waren ook al op magische wijze opgegaan in rook. Dus, dit weekend moest en zou een knaller worden toch? En dan mocht ik opeens niets gaan plannen en gewoon met de flow meegaan? En het risico lopen om helemaal niets speciaals te doen voor mijn verjaardag?

Dat weekend gewoon zonder meer laten passeren? “Fuck this shit” dacht ik nog. Dat ging er even helemaal niet in bij mij.

Ik bleef me niet ok voelen deze week. Verschillende lichamelijke klachten wisselden elkaar af. Het ene moment had ik hoofdpijn, dan lag mijn buik overhoop, dan weer voelde ik me extreem moe. Ik heb enkele nachten liggen rillen van de kou in mijn bed en ik had toen niet eens koorts. Gisteren voelde ik me nog steeds niet helemaal ok. Het was net alsof mijn hoofd niet helemaal mee wou en elke inspanning was er één teveel. Ik was blij toen ik de kinderen kon afzetten op school want ik had me letterlijk door die ochtend moeten ‘sleuren’.

Maar toen ik thuis kwam en in de zetel ging zitten overviel het gevoel en de angst van ‘alleen zijn’ me opnieuw. En er zat een soort van ‘woede’ en weerstand te duwen die ik niet kon thuisbrengen. Toen ik daar even zat, merkte ik op dat de deur van de kinderkamer boven al eventjes stond te bonken door de wind. Dit was de letterlijke ‘druppel’ die de emmer deed overlopen.

Opeens kon ik het niet meer verdragen. Ik sprong recht, opende de deur van de trap en gooide die keihard weer dicht achter mij. Riep “stomme deur!” en al vloekend stormde ik de trap op. Toen ik boven kwam zakte ik neer op de bovenste tree en begon keihard te wenen.

Ik wóu dit niet, ik had hier níet om gevraagd, ik was bang, ik wóu niet alleen zijn, ik wou iemand die me vastnam en zei dat alles goed kwam, die voor me zou zorgen, me een veilig gevoel gaf en er altijd voor me zou zijn, waarbij ik helemaal mezelf kon zijn en die me nooit zou afwijzen. Ik gooide het er gewoon allemaal uit. Dat ik het zo fucking beu was, en waarom het zo fucking moeilijk moest zijn en waarom ik niet gewoon terug kon naar hoe het vroeger was, toen ik niet ‘wist’ hoe het anders kon? Ik zat te wenen als een klein kind. De tranen rolden over mijn wangen en ik zat te snikken tot ik echt niet meer kon. Ik heb getierd, geroepen, gebruld en gehuild.

En toen de tranen uiteindelijk opdroogden, kwam ik terug een beetje tot rust. Het was eruit. Pfff, en nu …? Ja, wat nu …

Het enige wat ik wist was dat mijn vriendin gelijk had,

en ik op de één of andere manier moest leren om rust en vrede te vinden in het alleen zijn, en meer nog, dit ook zo te gaan ‘voelen’ vanbinnen. Want ik ‘weet’ het allemaal wel, ik ben nooit alleen. Ik weet dat we steeds met alles en iedereen om ons heen verbonden zijn. Maar mijn God, hoeveel makkelijker is het niet om dat stuk op de schouders van een ander te leggen? Zeker als je ziek bent is het verlangen naar iemand die voor je zorgt en jou in zijn sterke armen houdt zo hevig aanwezig dat die drang bijna onweerstaanbaar is.

En ik besefte toen dat ik dat ook heel lang zo gedaan in al mijn relaties, ik legde steeds ‘mijn’ geluk in de handen van mijn partner. Mijn geluk was dus altijd ‘afhankelijk’ van de andere. Gelukkig besef ik nu dat ik mijn eigen geluk creëer en dat daar niemand behalve ikzelf verantwoordelijk voor is. Maar ik besefte ook meer dan ooit, nu op dit punt, dat er duidelijk nog steeds patronen in mij aanwezig waren die te maken hadden met angst voor verlating en afhankelijkheid.

En ik besefte ook waarom dit nu opeens weer aan de oppervlakte kwam. Deze werden nu namelijk keihard getriggerd door mijn Tweelingvlam. Er zat blijkbaar nog steeds iets diep in mezelf dat nu mocht worden aangekeken en geheeld. En ditmaal weer op een nog dieper niveau. Want het was niet de 1e keer dat dit de kop opstak … En weet je, het doet zich altijd voor op een moment dat je het helemaal niet ziet aankomen. Dan krijg je opeens zo’n mokerslag en heb je het gevoel weer helemaal opnieuw te moeten gaan beginnen.

En opeens snapte ik het.

Net dáarom diende ik niet gans mijn weekend te gaan ‘vol plannen’. Want dat zou weer een ‘vlucht’ zijn geweest, om maar niet alleen te moeten zijn met mezelf, om maar weer iets ‘te doen’ te hebben om me af te leiden van hoe ik me werkelijk voelde en wat ik écht mocht gaan doen. Net door met de flow mee te gaan en niet angstvallig gans het weekend te gaan volproppen, zou ik mezelf de kans geven om het te gaan aankijken. En zo nog meer in mezelf te gaan ‘voelen’, nog meer die angsten rond verlating en die patronen van afhankelijkheid te kunnen gaan helen.

En dat is lastig, want ik ben een ‘doener’, iemand van ‘actie’, en onuitputtelijke energie. Maar ik mocht nu terug meer in mijn vrouwelijke energie gaan stappen, in die overgave en het ontvangen. En dat was trouwens ook de reden waarom ik ‘ziek’ ben geworden. Omdat ik hierdoor letterlijk werd ‘gedwongen’ om te stoppen met actie ondernemen. Zodat ik alleen met mezelf kon zijn en de nodige inzichten kon verkrijgen én ook daadwerkelijk integreren in mijn volledige ‘zijn’, i.p.v. het gewoon ‘te weten’.

Want door iets enkel ‘te weten’, is het niet geheeld. Dus het Universum had me daar nu de tijd voor gegeven. En als ik het zo bekeek was het eigenlijk heel erg mooi. Maar lastig was het wel, want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb het vaak zo moeilijk met ‘zijn’ zonder meer. Zonder iets te ‘moeten’ doen. We zijn het niet gewoon. We hebben altijd geleerd, zeker als vrouw, dat je constant moet bezig bent en dingen moet doen, braaf al jouw ‘rollen’ vervullen. En al zeker dat ‘niets’ doen gewoon ‘not done’ is.

Dus ik moest hier echt tegen vechten om dit te kunnen omdraaien. En wat mijn bedrijf betreft, dat moet ik ook even los gaan laten. En nog meer in overgave gaan, in mijn vrouwelijke energie stappen en vertrouwen dat alles magnetisch naar me toe kan komen. Maar dan dien ik er ook wel in te geloven en het ook écht te gaan verwachten dat het zo zal gaan. Want uiteindelijk is alles maar hoe je het bekijkt. De angstige gedachten die ik in mijn hoofd stak hoeven niet ‘mijn’ gedachten te zijn en die ‘zijn’ dat ook niet.

Ik kan er steeds voor kiezen om mezelf een ander verhaal te vertellen.

En dat kan jij ook!

Alleen de weerstand maakt het soms lastig om dit daadwerkelijk te gaan doen. Het vraagt volledige overgave en vertrouwen in wat is en wat zal zijn om dit te doen. En het is nu eenmaal niet altijd makkelijk om te vertrouwen in iets wat je niet helemaal kan vast grijpen, iets wat niet te omschrijven valt met woorden en iets wat je niet met het 3D-oog kan ‘zien’.

Het vraagt moed en volharding en een vertrouwen in jezelf om te worden wie je werkelijk bent. Dus ik heb weer een les te leren, één die nog wel zal terug keren, en die ik dan opnieuw verder mag gaan uitzuiveren.

Maar voor nu is alles ok, ik ben veilig, ik ben geliefd en ik ben beschermd. En voor dit weekend … ik zie wel wat er komt of wat ik voel dat ik mag gaan doen.

Ik ga gewoon genieten van alles wat is en zal zijn.

Liefs,

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!