Dieren komen nooit zomaar op jouw pad …

Zoals jullie wel al weten komen dieren nooit zomaar op jouw pad. Telkens je een dier spot als je het niet verwacht, dan zijn ze daar om jou te helpen of om jou een inzicht te brengen. Een lichtje in de duisternis. Ze willen dat we stoppen en even stil staan. Eventjes helemaal niets, enkel stilte in onze drukke dag. Eventjes bij jezelf zijn. Toen ik deze middag een pakketje ging ophalen moest ik een stukje de autosnelweg op.

De radio aan en het volume op volle bak.

De radio stond aan en ik had het volume in de auto volle bak gezet bij het liedje ‘Disarm’ van ‘The Smashing Pumpkins’. Toen het nummer startte, bezorgde het me instant ‘kippenvel’ en een heel heftig gevoel vanbinnen. Als ik dit heb, dan weet ik dat er een boodschap voor mij aankomt. Ik liet me meeslepen door de muziek, de melancholie in de stem van de zanger die het allemaal zo ‘echt’ deed aanvoelen, en de emoties die ik ondertussen voelde opwellen in mezelf.

Ik staarde onoplettend naar de baan voor mij.

En opeens zag ik in de hoogte, een eindje voor mij uit een ooievaar in de lucht balanceren. De vogel was van plan om te landen. Ik weet nog dat ik dacht “Zo midden op de autosnelweg, als dat maar goed komt”.

Wat een prachtig dier is het, de ooievaar. Reigers zie ik vaker, maar een ooievaar heb ik nog nooit in het echt en in het wild gezien, behalve dan in dierenparken of zo. De ooievaar bleef nog even balanceren in de lucht en landde toen zeer elegant boven op één van de verlichtingspalen. Ik keek nog even omhoog en toen was ik alweer gepasseerd. Ik zag de ooievaar zitten in mijn achteruitkijkspiegel. Ik vond het een beetje spijtig dat ik niet meer kon genieten en verder kijken naar die prachtige vogel.

Nu moet je weten, ik heb de laatste tijd nogal vaak het gevoel wat ‘in de knoop’ te zitten met mezelf. In die zin dat ik niet meer goed weet hoe voor-of achteruit te gaan. En ik voel vaak een knoop in mijn maag. Niet heel sterk aanwezig, maar toch goed voelbaar. De conflicten met mijn kinderen escaleerden de afgelopen weken en ik wist niet meer goed van welk hout pijlen te maken. Tot een vriendin me sprak over een kindertolk en innerlijk kind healer. Ik contacteerde haar en boekte meteen een kennismakingsgesprek.

Ik keek er hard naar uit want ik wou deze conflicten voor ééns en altijd stoppen. En dan met name ook de manier waarop ik er zelf op reageerde. Telkens mijn zoon heel erg boos werd, dan werd ik ook heel erg boos.

Het ‘deed’ iets met mij.

Het triggerde ‘iets’ in mij. Ik herkende dit gedrag en dit gevoel in mezelf, en dat was heel confronterend. Aangezien ik ondertussen wel al weet dat kinderen ons ‘spiegelen’ en nooit zómaar iets doen, wou ik dit aanpakken. Dus ik was blij toen de dag aanbrak dat ik het gesprek had met die kindertolk. Toen we startten werd er eerst wat gepraat over het probleem met mijn zoon. Ik ging ervan uit dat ik tips ging krijgen over hoe ik met hem moest omgaan en wat ik moest doen, een soort van ‘tools’.

Maar toen richtte de coach zich op mij.

En dat had ik niet zien aankomen … Ze vertelde me (enkel vanuit liefde en zonder oordeel) dat mijn zoon spiegelt waar ik zelf mee worstel. Dat als hij over mijn grenzen gaat, dat hij mij toont dat ik ook teveel over mijn grenzen laat gaan. Als hij woede uit op een manier die erover gaat, dan wil hij me enkel tonen dat ik ook veel woede heb vanbinnen die er nooit uit mocht en die ik er nu uit mag laten. Dat als hij zich niet ‘veilig’ voelt in zijn bed en niet kan slapen, dat hij mij wil tonen dat ik me ook niet veilig voel in mezelf, enz … En dit alles vanuit liefde. Niet om mij te pesten en al zeker niet om vervelend te doen.

Kinderen, en ook andere mensen in ons leven, vervullen enkel een rol in ons ‘spel’. Ze weerspiegelen namelijk een overtuiging, een patroon of onderdrukt probleem binnen in ons. Ze laten ons iets ‘zien’ over onszelf dat we vaak niet ‘willen’ zien, en dat geeft ons dan opnieuw de mogelijkheid om iets los te laten. Ik mag me nu gaan afvragen, als mijn kind iets naar mij spiegelt, wat hier de les is voor mij. Wat me op dat moment doet denken aan een situatie uit mijn jeugd, welk patroon ik zie.

En me hierbij ook afvragen of ik wel bereid ben om mezelf en anderen te vergeven die bij dit incident betrokken waren. En opeens was het er, ik voelde weerstand. Het startte net als het kleine gezoem van een irritante mug, tot het zich ontwikkelde tot het oorverdovende gezoem van een ganse bijenkolonie.

Het overviel me en ik wist niet meer wat te zeggen.

Ik blokkeerde.

Ik kon én en wilde niets meer zeggen tegen de coach. Ik voelde schaamte, ik voelde boosheid, ik voelde verdriet, en ondertussen bleef de coach maar zeggen dat ze enkel liefde voelde voor mij. En ik vond het zooo irritant. Hoe kon iemand mij onvoorwaardelijk liefhebben als ik deze kant van mezelf liet zien? Ik voelde me opeens weer die ‘kleine’ Sarah. Gekwetst, beschaamd en onmachtig. En ik was koppig. Ik zou niet zomaar in mij laten binnen ‘kijken’ door die vreemde.

Was ik die liefde wel waard?

En waarom gaf ze mij al die liefde eigenlijk? Dit was niet normaal. Dit had ik nog nooit ervaren. Was ik dat wel waard? Het ontvangen van zoveel liefde … van een totale vreemde. Iemand die mij helemaal niet kent. Ze had een pijnpunt geraakt, en ik voelde de tranen opwellen. Het liefst van al had ik mijn laptop gewoon dicht geklopt en de sessie afgesloten. Ik werd bozer en bozer. De tranen begonnen te duwen en ik slikte nog in een poging om ze binnen te houden. Mijn koppigheid kon ze nog net tegenhouden.

Tot opeens, … de tranenvloed losbrak.

De tranen stroomden als een waterval uit mijn lijf. Overheersend, schokkend en écht. En die tranen bleven stromen, terwijl ik nog steeds ‘dacht’ dat ik niet ‘mocht’ wenen, dat ik sterk moest zijn. Het mocht niet, … maar de tranen vormden hun eigen weg. En met die tranen vloeide ook geleidelijk aan mijn weerstand om hulp te vragen en liefde te ontvangen weg.

Het was tijd dat ik ‘kleine’ Sarah haar stem terug gaf.

Zodat ze eindelijk kon en mocht uitspreken wat ze al zolang in mijn oor fluisterde, maar wat ik steeds naast mij neerlegde en terug verdrong. Kleine Sarah was zooo heel erg verdrietig en had dit verborgen onder heel veel woede. Omdat ze niet gehoord werd was ze opstandig en boos geworden. Onder woede zit altijd verdriet weet ik nu. Ik ben vandaag gestart met een traject bij deze coach, omdat ik voel dat het goed is voor mij om mezelf te kunnen zijn. En omdat ik door mezelf te gaan helen, en vooral dan die kleine Sarah, ik mijn kinderen werkelijk het allerbeste van mezelf kan geven.

Ik besef nu dat ik mijn kinderen niet zoveel te leren heb, maar eerder mezelf. Door mijn oude patronen, overtuigingen en trauma’s te gaan helen, door mezelf onvoorwaardelijk lief te gaan hebben, zullen mijn kinderen ook meer van zichzelf gaan houden. Zullen ze ook zelfliefde gaan ontwikkelen. En ook andere dingen naar mij gaan spiegelen. Want hoe kan ik mijn kinderen beter opvoeden dan door het zelf ‘voor te leven’? Ik ben ervan overtuigd dat dit ‘the way to go’ is. En ik die dacht dat ik al helemaal mezelf was? Ik die dacht dat ik al véél verder stond.

Tot zoiets ‘kleins’ jou meteen terug met je neus op de feiten duwt.

Dus om terug te komen op wat ik hoorde én zag tijdens mijn autorit …

Het is helemaal geen toeval

dat ik net vandaag dat liedje hoorde op de radio én die ooievaar zag. Het Universum (gidsen, Engelen, Aartsengelen, dieren,  en alles waar jij in gelooft), stuurt ons constant boodschappen verpakt in liedjes, teksten, dieren die je ziet, dingen die je hoort, enz … En voor iedereen kan die boodschap anders zijn. Iedereen ‘hoort’ zijn eigen boodschap in een lied. Voor mij gaat het nummer ‘Disarm’ (ontwapenen) over mezelf en mijn innerlijke kind en over de ‘overgave van mijn weerstand’.

Want als je niet van jezelf houdt en jezelf ‘pijn’ doet, dan doe je dat ook met jouw innerlijke kind.

Als je niet gaat luisteren naar die kleine versie van jezelf, dan saboteer je jezelf en geraak je niet meer vooruit. Ik besef nu dat je enkel de beste versie van jezelf kan worden als de kleine versie van jou ook aan het woord mag en echt gehoord wordt. Het wordt tijd dat ik mijn schild afwerp en alles ga gaan bekijken vanuit zelfliefde. Ik mag mijn stralende licht laten schijnen. Hoe mooi is dat?

En als kers op de taart dan nog een ooievaar mogen zien.

Een prachtige, elegante, majestueuze grote vogel. Een witte meester die een mooie boodschap brengt. De ooievaar symboliseert een nieuw begin, kinderlijk plezier, puurheid en zuiverheid. Een ooievaar herinnert je aan alle leuke momenten die je had als kind, het kinderlijke gelach en geschater, de blijheid die je voelde van dingen te doen die je leuk vond. Maar tegelijk stelt de ooievaar ons ook de vraag: “Waar is dat kind nu?” De ooievaar maakte me duidelijk dat het tijd is om uit mijn slachtofferrol te stappen en actie te gaan ondernemen. Dat het niet zonder slag of stoot zal gaan, daar ben ik mij van bewust.

Het wordt een tocht met vallen en opstaan.

Het feit dat ik, net nu ik aan dit traject begin om mijn innerlijk kind te helen, de ooievaar tegenkom is een bevestiging van het Universum dat ik op de juiste weg ben. Dat dít de richting is die ik mag inslaan, het pad dat ik mag gaan volgen. En ik voel me vervuld van blijdschap en zegeningen omdat ik nu hulp ‘durf’ vragen en deze ook kan gaan ontvangen.

Want wij vrouwen zijn er om elkaar te helpen. En dankzij deze coach, zal ik weer de krachtige vrouw worden die ik bedoeld werd om te zijn. Om dan op mijn beurt weer andere vrouwen te kunnen helpen met alle liefde van de wereld.

Dank je Carolien Flecijn om mijn innerlijk kind terug een stem te geven 😘🥰❤️

Liefs,

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!