Dragonfly

Ik zat op het bankje in de speeltuin. Totaal onverwacht zag ik haar. Een grote libelle met mosterdgele en zwarte tinten. Ze vloog over mij heen de speeltuin in. Ik was verwonderd want ze was best wel groot. Ze stak fel af tegen de helblauwe lucht en ik zag de weerspiegeling van de zon op haar lijf. Ik vroeg haar of ze dichterbij wou komen, zodat ik haar eens goed kon bekijken én bewonderen. Maar dat zag ze niet echt zitten kreeg ik door. Och ja, tis haar keuze, dacht ik nog. En ze vloog terug weg.

Een beetje teleurgesteld keek ik de speeltuin in.

Ik zag de spelende kinderen en hoorde het gejoel en geschater van mijn dochtertje. Ik schoot spontaan in een lach. Die oprechtheid en het ‘pure’ van haar gevoel ging tot recht in mijn hart. Mijn groot moederhart. Even vergat ik de libel. Ik dacht niet dat ik haar nog ging zien.

Tot ze opeens tot mijn grote verbazing opnieuw over mijn hoofd vloog, redelijk dicht zelfs. En ze had niet 1, niet 2, maar 3 soortgenoten mee. 4 grote libellen vlogen nu over mijn hoofd. Ze bespeelden samen het luchtruim. Ze tolden door de lucht, maakten loopings, schijnbewegingen, gingen sneller, dan weer trager. Hun vleugeltjes trilden en ze zweefden ook op bepaalde momenten waarbij hun vleugels bewegingsloos waren en ze zich lieten dragen door de wind. Ze bewogen zich schijnbaar moeiteloos door de lucht.

Geen zorgen, geen weerstand, gewoon ‘zijn’.

Om een beetje jaloers op te zijn eigenlijk. Om zo onbezorgd door het leven te kunnen gaan. Het was een streling voor het oog. En wederom was ik heel erg dankbaar dat ik dit mocht aanschouwen. En weet je, het was best wel leuk, want het was ‘ons’ geheim. Deze persoonlijke ‘air show’ was helemaal voor mij alleen. Ik voelde me werkelijk vereerd.

Niemand in de speeltuin had het door …

werkelijk niemand anders had oog voor dit prachtig spektakel dat zich afspeelde op deze zonnige dag in de speeltuin. Ik dacht opeens aan de Engelse benaming van de libel, namelijk ‘dragonfly’ en hoe betoverend en magisch dat wel klinkt. Want dat was ook het gevoel dat ik kreeg door gewoon te kijken naar de libellen. Ik wou nu toch wel weten welke libellen dit waren, deze meesters van de lucht.

Na wat opzoekingswerk kwam ik al snel te weten dat het ‘bronlibellen’ bleken te zijn. En nu ik ze zo dichtbij op foto zag, kon ik beamen dat ze werkelijk prachtig waren. Het stemde mij ook tevreden dat dit type libel hier zo talrijk aanwezig was. De bronlibel is namelijk heel gevoelig aan milieuverontreiniging en gedijt enkel in ‘zuivere’ bronnen en beken, die niet verontreinigd zijn. Ik lachte. Het was hier nog zo slecht niet om te wonen. Toen ik even later terug thuiskwam en verder wou schrijven aan deze blog, vloog er opnieuw een libel over mijn hoofd. En ditmaal in mijn eigen tuin.

Ja, onze ontmoeting was blijkbaar ‘meant to be’.

Dat zette mij aan het denken, want net zoals alle andere dieren, heeft ook de libel zijn unieke boodschap te brengen. Ik voelde plots wat de libel mij wou duidelijk maken. Namelijk dat ik de zaken wat ‘luchtiger’ mag gaan aankijken, een beetje ‘speelser’. En dat ik, net zoals de libel zich schijnbaar moeiteloos aan past aan de luchtstromingen, ik mij flexibel mag opstellen en aanpassen. Ik mag dit ook gaan doen, met dezelfde luchtigheid en flexibiliteit zoals de libel dat doet. Ik mag ook zo omgaan met de obstakels en moeilijk heden die het leven op mijn pad brengt.

Ik mag meer mijn balans gaan zoeken. Ze fluisterde me toe: “Geniet nu! Stel het niet uit! Het leven is al zo kort. Doe het nu!”

Waw, wat een mooie boodschap speciaal voor mij. Want je weet dit misschien niet, maar dieren pikken jouw gemoedstoestand feilloos op. De libel had namelijk onmiddellijk gevoeld dat ik zat te piekeren op dat bankje en niet ten volle ‘in’ het moment was. De reden zal ik jullie besparen, maar het was wel zo. De libel wou mij dat duidelijk maken, mij uit mijn ‘hoofd’ halen.

En dat is haar gelukt. Eerst met de air show en daarna met haar boodschap. En ik heb deze ter harte genomen. Want nu ben ik aan het genieten van de rust in mijn eigen tuin. Nu ‘ben’ ik echt in het moment aanwezig. En daarbij krijg ik altijd het gezelschap van Koda mijn hond en Nella de poes. Als ik hulp nodig heb bij het gronden of aarden, dan komen ze ‘op’ mij liggen. En als ik wèl gegrond ben, zoals nu, dan komen ze heel stilletjes en subtiel naast of tegen mij aanliggen. Dan kijk ik opeens op en daar zijn ze dan. Ik heb ze nooit zien komen denk ik dan.

Wat hou ik van hen, mijn 2 steunpilaren!

They always ‘have my back’. En ik ontvang zoveel liefde van hen! Maar lieve mensen, wij allemaal kunnen zoveel leren van de dieren om ons heen. Dat is ook hun taak, of hun missie hier op aarde. Ze zijn onze leermeesters en tevens onze heelmeesters. Ze zijn hier om ons te helpen. Ze helpen ons gronden, aarden, onszelf worden én zijn, én helen ons ook als dat nodig is. Gewoon al het contact met een dier werkt al helend voor ons mensen. Zijn wie je werkelijk bent, dat is wat ze willen voor jou.

Want dieren zijn dat namelijk al. Ze zijn altijd gewoon wie ze écht zijn. Geen uiterlijk vertoon, geen misleiding, … een dier is altijd zuiver en puur. Als jij dit toelaat, je masker durft afzetten, en jezelf zijn, dan zal je zien dat de natuur je wonder na wonder zal tonen én laten voelen.

Als jij dat écht wil.

Als jij dat wérkelijk diep vanbinnen in jou toelaat en je kwetsbaar durft op te stellen. Durf jij ook je hart te openen voor dieren en vanaf nu wonderen te gaan beleven? Ik hoop het wel. Je zal er geen spijt van krijgen!

Liefs,

PS: ik heb er altijd al van gehouden om mensen en dieren te helpen, dus graag zou ik ook jou willen ondersteunen. Ik wil jou tonen dat door je open te stellen en ‘out of the box’ te denken, je zoveel meer kan bereiken in je leven dan je zelf denkt te kunnen verwezenlijken. Je bent niet alleen!